Pablo Gallo faise pasar por, unicamente, ilustrador/pintor/debuxante. Ja. Moi listo.
Acaba de saír do prelo este espléndido Manual de ruleta rusa, editado por Aristas Martínez. Quen o ilustra? Pablo Gallo. Quen o escribe?
Pablo Gallo.
Virando dende o lirismo instrutivo das primeiras páxinas – alla cronopia maniera-, punteando un mapa explicativo de por que un libro así ou varias nanocrónicas sobre suicidios a tiro fixo, e acabando nunha ficción como a copa dun pino, Gallo dános a súa visión concienzuda e obsesiva dese xogo coa Desdentada: a ruleta rusa. Xogar ata morrer.
Na libraría Berbiriana da Coruña, Manel Cráneo e eu presentamos o libro. Cráneo expuxo unha brillante matemática do suicidio. Pola miña banda, emocioneime e falei tantísimo que nin deixei intervir ao propio autor, que me ollaba en fite cada vez máis cabreado, tratando de colar algo polo menos de esguello. Foille imposible. Non lle quedou outra que poñerse a debuxar caladiño e cun antiface, xa nin por vernos, cego de ira. Iago Alvite, o único que o entende neses momentos asañados e salvaxes, púxolle o fondo musical a pelo. Quen vai falar do seu libro para que logo ningún dos invitados lle deixe falar do seu libro? A ver? Quen? Que despropósito é ese? Que macabra ruleta non daba caído no seu número?
Pablo Gallo empuñou algúns dos lapis desa sesión psicográfica como se fosen pequenos revólveres de cores e con eles furaba follas coma tempas. Uf, traguei saliva. Menos mal que Pablo évos un pintor salvaxe, un escritor bestial... pero un amigo pacífico. Sentín de veras non terlle deixado falar mesmo que fose un minutiño.
Por sorte os seus debuxos son ben lingoreteiros e falan e o seu libro, no breve tempo en que existe entre as mans dun lector ou lectora, fala. Fala abondo e fala ben.
Tout le reste est disque littérature.
Manual de ruleta rusa é unha refrescante e recomendable lectura de verán, ansiosa por recolleitar nas súas páxinas areas de praia entre ríos de sangue e pólvora, cun coidado cromatismo en gama cor casino [negro, vermello e verde], trazos de tinta moi variados, un detonante prólogo de Grace Morales, anécdotas, horrores, miserias e empuñaduras de nácara, gatos que si e non, suicidios cuánticos e libros que voan polos aires ante os nosos ollos pampos…
Non colle de sorpresa aos que xa sabiamos que Pablo escribía e facíao de marabilla. Dáme a sensación de que os antifaces son unha das súas prendas favoritas, así que é posible que o teñamos lido moitas veces sen saber que era el. Nesta obra tampouco sabemos moi ben se fala el ou outros, as voces entremestúranse ata artellar un libro coral. Todo dá voltas como, claro que si, unha ruleta… coma a pupila dun gato vienés que nos mira e non, coma o tambor cunha soa bala no ventre escuro dunha Colt.
Un xogo circular, hipnótico. Pasen e lean.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 