A morte de Luísa Villalta foi unha das primeiras ás que non quixen dar creto. Logo fun vendo que a vida está como balizada de perdas ás que non se quere dar creto. Nunca as tragamos de todo. Fican aí, nun limbo de incerteza. Nunha escaleira de Penrose, que leva a si mesma todo o tempo. Nunha caixa dunSeguir lendo “poema de amor dunha autómata”
Arquivos de etiqueta:Luísa Villalta
soños de sapiens II
Hoxe, o histórico 25 de maio de 2015 neste país, lembro esta crónica dunha xuntanza mareante, a que instaurou a Marea da Cidade Vella, celebrada o 3 de setembro de 2014. Naquela altura, a Marea Atlántica levaba poucos meses xestándose no ventre do horizonte, chea de voces, mans, ollos, brazos e cerebros dándose coa palabra, a invención,Seguir lendo “soños de sapiens II”
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 