poema de amor dunha autómata

A morte de Luísa Villalta foi unha das primeiras ás que non quixen dar creto. Logo fun vendo que a vida está como balizada de perdas ás que non se quere dar creto. Nunca as tragamos de todo. Fican aí, nun limbo de incerteza. Nunha escaleira de Penrose, que leva a si mesma todo o tempo. Nunha caixa dun físico vienés cun gato dentro e que non queremos abrir. No Heisenberg do amor, como combate a morte entre inmortais.

Para un libro homenaxe para Luísa -no 2004-, eu escribira un poema, Micropolifonías. O poema, en verdade, precedía á homenaxe. O poema xa estaba escrito, canda outro texto que lle enviara ao seu email tras o seu pasamento. Cando algo nos afecta ata o óso, a miúdo non falamos. Só escribimos.

A partir daquel poema para Luísa, creei outro practicamente idéntico: un poema de amor dunha autómata. Un que sempre quedou inédito. Hoxe, moitos anos despois, revívoo porque Luísa estivo viva onte nas súas palabras por primeira vez dentro do Concello da Coruña, esa cidade sobre a que escribiu con paixón e denuncia, como sempre, Luísa Villalta da Cidade Alta.

| poème d’amour de l’automate |

Son raros estes humanos.

Un día nacen. Poñen a proba o mundo enteiro.
A persistencia desa inesperada mutación do cosmos chamada vida.
Esa estirpe bastarda de estrelas e de forzas.

Son raros.
Non saben que facer con eles mesmos. Pois aí os tes.
Recén creadas as mans. Pois aí as tes.
Cando rin en medio das tempestades ou desesperan de puro pracer.
Que me dis diso que fan coa larinxe. Pode ser inaudible, malinterpretábel, estentóreo, febril…
Por exemplo:
Rascan cordas sobre a madeira coas crinas dun cabalo. E obteñen algo que non se parece a nada do que existe no universo. O único que non mimetiza forma ningunha. Que mana coma o sangue dunha ferida e o seme e a lava.

Son raros.
Son rarísimos.
Pelexan por nomes, por belezas, por espazos, por fe. Perséguense en corredores escuros e logo fan que non se coñecen. Tortúranse. Regresan xuntos dalgún lugar e conxugan un futuro que nunca sucede. Alívianse mutuamente con vendas e beixos e palabras. Distancian de si mesmos con ironía e sal.
Deles é a dúbida, a senrazón, a curiosidade, o paradoxo. Contemplan galaxias que non saben da súa soidade.
Deles é o ruído, a música reservada para eles, para eles desde o principio das estacións.
Viven desde antes de chegar a este mundo.
Viven moito despois de abandonaren este mundo.
Crense inmortais. Pero dalgún xeito crer e ser son o mesmo verbo.
Converten en cerdeiras, no interior dos ollos dalgún animal nocturno, en madeira de violín, en crinas de cabalo.
Converten no que sempre quixeron ser, no que sempre foron.
Converten no que están sendo
no que están sendo dun modo que queima
e salta polos aires

Mutan continuamente e despistan aos que se quedan.

Son raros.
En todo o raro sempre hai algo de marabilla.
Cando aman algo profundamente, evitan nomealo.
Dan rodeos arredor das frases e tocan coa punta dun verbo
o nome que lles queima
e salta polos aires

Son estraños.
Ás veces non saben que facer cun poema entre as mans.
Estrúllano.
E eu, a autómata, míroos
daren
voltas sobre si mesmos.

E ámoos porque duro apenas estas frases na palma da túa man.
E eles son fermosos, e son carne, e son memoria.
Coma ti…Luísa miña

Comme je suis.

Estíbaliz Espinosa, 2004-2007

Se queres ler o fermosísimo conto dunha árbore, pertencente ao volume Silencio, ensaiamos, de Luísa Villalta e traducido a castelán preme aquí

Unha escolma de poemas seus aquí

#HaiQueRelerteLuísa.