Nun festival ou encontro ou mancontro de poesía soan moitas cousas: vates de voces profundas como a foxa das Marianas, taquilálicos que len a todo gas, xente que mete ruidiños de fondo, que disecciona instrumentos en vivo, que activa clic mecanismos antigos clic como polaroids ou cintas de casette, e soan tamén silencios homéricos, follasSeguir lendo ““en poesía poucos tiveron a sonoridade de Nicolás Guillén”, dixo alguén”