Amplío con algúns links de arte+ciencia a entrada “A bacteria dixo oh” de hai algúns días:
Cybernetics Serendipity, a primeira exposición que, a fins dos 60, afonda no magnetismo entre a tecnoloxía, as máquinas e o eido artístico. Adiviñen de onde tiraron o título de cybernetics.
Exposición Bios 4 na Cartuja de Sevilla, ata o 2 de setembro de 2007. Orquídeas que emiten sons ou fotografías positivadas na herba. Positivadas na herba, dixeches? Tal dixen. Lean, lean, lean.
Os maniáticos mecanismos de Rebecca Horn. Unha vez entrei no CGAC e un brazo mecánico estaba arañando, taladrando e acabando coa parede. Idea de? Rebecca Horn. Tamén había algo que vertía un líquido azul. Supoño que o sangue do edificio. Algúns edificios teñen sangue azul. Algúns edificios sangran
Galería de autómatas dos séculos XVII e XVIII. Cunhas culleradas kitsch, pero que me din dese organilleiro andróxino que semella a boneca Nancy disfrazada con bigote e librea; ou a encantadora de serpes; ou o pallaso; ou o ilusionista, exhibidor, marchante… como chamalo? que nos amosa a lámpada Z.
O reiseñor mecánico do emperador. Nesta versión de títeres están lonxe do automatismo, pero co encanto humilde dos monicreques…
Certame Arte y Vida Artificial de Telefónica. Se se lles ocorre algo, está aberta a inscrición para a décima edición.
Marta de Menezes. Obra desta muller que, entre outras cousas, pinta con ADN e fai esculturas con proteínas. Ou Mateusz Herczka, que investiga na intelixencia artificial.
Son só algunhas propostas. Como todo na rede, haberá quen atope máis peixe noutros mares. A rede é, verdadeiramente, o conto de nunca acabar.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Coido que non se debe dicir “serendipidade” senón “serendipia”. Procúrao nalgún dicionario castelán, galego ou português… Tantado estou de poñelo en “Patada al Diccionario”: http://patada.casdeiro.info
Consultada a palabra -do inglés “serendipity” vocablo formado a partir de Serendip, antigo nome de Sri Lanka e que chamaba Ceilán nos meus atlas, e extraído dun conto de Horace Walpole- leo na Wikipedia que reencarnou nos diversos idiomas das seguintes maneiras:
Noutra páxina leo que Manuel Seco no seu Diccionario del español actual traduce como serendipidad en castelán.
Os portugueses parece que prefiren a forma longa serendipidade, máis similar ao serendipity anglosaxón. Lendo pola rede, semella que a meirande parte dos hispanoparlantes decántase pola forma serendipia, se cadra máis parecida a ese mítico Serendip oriental da orixe.
Personalmente, éme igual unha forma ou outra. Talvez serendipidade sexa máis complicada, máis retorta foneticamente, e serendipia sexa unha palabra máis limpa. Igual que Inopia [outro mítico lugar] ou Olimpia, pois Serendipia. Queda elegante, si. Tes razón.
Con neoloxismos de uso tan recente, coido que un non se debe de poñer demasiado purista, ou corre o perigo de que lle “rechinen” os dentes coas constantes patadas ao dicionario.
Seica o dicionario naceu para recibir patadas. Eu non me preocuparía demasiado pola súa saúde. Ten moitas palabras para defenderse.
Grazas pola observación. Serendipia galega, pois?
Por que non Serendipismo?
Vouno deixar tal e como está no título da entrada. Para posteriores serendipias, xa verei que licenzas me tomo.
Unha bica
Por certo,está tremenda a páxina das patadas. Menudo traballo de campo! E polo que vexo nesa categoría de mazagatismos -en honor ao candelabro, imaxino- os xornalistas teñen máis perlas que Sri Lanka, ou Serendip. O de lo mítico, por lo típico estase facendo bastante “mítico”. Non sei se tes rexistrada esta, que tamén ten o seu aquel: de improvisto -cruce entre imprevisto e de improviso-, ou la profesión va por dentro, ou mercar cousas no tutti free. Eses híbridos -como mondarina ou vagamundo- son os que máis me gustan. Indican que a xente, aínda que non lea moito, ten oído e relaciona conceptos.
jajaja ! Profundando na páxina das patadas, troncho coas perlas de Touri. Eu traballei hai algúns anos como correctora de galego dos Diarios de Sesións do Parlamento Galego, e podo dicir, sen temor a equivocarme, que agás algúns parlamentarios como Pilar García Negro, Bieito Lobeira, Anxo Guerreiro ou Beiras, o resto non dicía máis que barbarismos do tipo: miño [por meu], había feito…
O de Carmina Burana sería unha nota a pe de páxina no Libro de Barbarismos e Fenomenoloxismos que daquilo podería facerse.
De cando en vez todos metemos unha patada. Supoño que por espírito ácrata, por ignorancia ou porque falamos antes xa non de pensar, senón mesmo de coller aire.