velvet ñam

Ilustración: As moi Ricas Horas do Duque de Berry. Xaneiro. Irmáns Limbourg [1411-1416]

Comemos para rematar, comemos para comezar. Comemos con luxuria, con preguiza, con soberbia, con envexa, con avaricia, con ira. Comémonos os uns aos outros. Eructamos cun pracer case insidioso, como se pesase. E pesa. Dende logo que pesa. Só hai dúas evaescencias posíbeis: o suicidio ou a anorexia. Todo o demais, carne.

Carne de ricas, moi ricas, pero que moi riquismas horas.

Juan del Encina :

Oy comamos y bebamos

y cantemos y holguemos

que mañana ayunaremos

Unha máxima repugnante.

Vía íchina coñezo á diva do gastroporno, a fermosa e vil Nigella Lawson. Deusa doméstica, filla do barón Nigel Lawson [adiviñen de onde sae ese nome de superheroína, ao estilo ruso dos nomes paternos feminizados para ornar o apelido da filla], xogadora de crockett [como a Raíña de Corazóns, si, temos pensamento paralelo] pero esta montada nun palanquín chinés , esposa dun Saatchi e, sobre todo -e por méritos propios e non de sangue ou vicaría-, barbarella da cociña. Para estes días de neves, nevaditos, peladillas, zucre glass e demais brancuras de abominábel pureza, velaí unha receita delicada como ganchillar con ovo fiado: Mel Semifrío. Ou, como ela o denomina, Honey Semi Freddo.

Cara. Bellisima. Pijisma. Nigella.