pinte un bisonte na caverna, por favor III

O 13 de decembro foi a primeira xornada dedicada aos blogs dentro do ciclo.

Concorreu pouca xente, pero iso xa vén sendo unha constante. A xente non sabe onde queda o Centro? Será que semella un banco disfrazado [éo]? A xente é parva?

María chegou antes ca min e esperoume tomando un café no bar dun rueiro sospeitoso [de feito, o único rueiro sospeitoso que queda no centro de Coruña, centro de edificios iluminados de pequena cidade digna e os seus recantos convertidos ao turismo, como a mítica plazuela na que cantan as clarisas; centro obvio e pouco sospeitoso]. O rueiro de San Blas, ou algo así. Un rueiro que só ten un bar. Ése. Aí estaba María. Na decimoquinta volta de culleriña semimergullada en café quente, entrei.

A súa charla na caverna do Centro On foi, como xa vén sendo unha constante, enormemente clara, cercana, virtuosa. Amosounos un traballo de vídeocreación, un adianto de Novembro, o seu último proxecto. Falou de casatlántica, o nome da súa casa virtual. O blog no que pendura, como todos, imaxes e textos. Pero ela, dándolle a volta á tortilla, creando textos a partir de fotos e non do revés [buscar fotos que sirvan de cálida guarnición a textos crus]. Falou dos seus inicios no blog, nese se cadra emblemático 2005. E brindounos a lectura dun texto entrañábel, un pequeno encaixe de Camariñas que obtivo o I Premio no Certame de Microrrelatos Carlos Casares o pasado ano. Un texto sobre unha casa. Todos temos un pasado. As casas, en ocasións, gozan de mellor memoria cós humanos.

Agora que matino detidamente nela, María ten algo de caracol. Ten algo de casa ás costas. Cantas veces falei con ela de mudanzas? Varias. Das súas casas. Non só, como é obvio e re-publicábel, atopámonos dentro de casas na súa obra literaria. A presenza doutro tipo de espazos é notábel. Cidades. Novembro, quizais un pouco sinestesicamente, non é un momento senón un espazo. Unha illa.

María ten algo de compañeira-de-piso. É emocionalmente sabia. Inspira comodidade, tenrura. A súa obra tamén ofrece esa dispoñibilidade emocional coa porta aberta. Franca. Con letra minúscula, como ela escribe. Sen solemnidade.

Ao final, marchamos.

Creo que María seguíu sentindo cousas a respecto deste reencontro coa cidade, porque é sabido que as persoas seguen a experimentar emocións unha vez nos separamos delas e tomamos o bus para a nosa casa. A xente, ás nosas costas, resulta que vive.

No blog do lado atoparán máis e mellor información dese fío que se tendeu unha vez nos separamos na noite do 13 de decembro, botando bafaradas pola boca e axitando luvas.

En canto á caverna do Centro On, que saibamos, permaneceu no seu estado de caverna, e non converteu, por exemplo, en quirófano ou en xungla congoleña; os espazos pechados non son veleidosos unha vez lles pasas o fecho. Permanecen. Ou iso nos fan crer.

A caverna seguíu caverna e como tal a encontrei unha semana despois.

E como debe ser para que todo isto funcione… continuará