nun día calqueramente estúpido coma hoxe a deriva mental levoume a…

Imaxe: Low tide, de Robert and Shana Parkeharrison

Despois de 8 viaxes en avión, unha escordadura e unha mitose en menos dun mes. Resulta. Que. Sigo. Viva.

A quen lle importa a miña vida? A ninguén. A quen lle importa non pode lerme. A quen me pode ler non lle importa. A min. A min pode importarme.

E, se cadra, podo lerme.

Xa non sei en que idioma vivo. Non sei cal me vive dentro. Je pas. I not. Me nicht.

Ela volve preguntarse a quen raio lle importa isto, mentres chucha un lapis.

Os lapis. Lembran dos lapis? Que mundo aquel. Eu tiven un lapis, como alguén tivo unha granxa en África e o outro viu cousas que vós non creriades.

Tiven un lapis. Moitos. Aos sete anos, os lapis son seres apacibles. Son simpáticos, os lapis. Teñen mundos dentro, en miniatura dentro. Nunca agotan. Alguén na sala agotou un lapis? Eu non. Nunca. Os lapis lévanse xunto ao corazón e xamais, xamais nos deixan.

Pero o que escriben.

O que escriben os lapis, si. Si nos deixa. Os lapis son humildes. Non queren durar demasiado. Iso, para o mal gusto dos permanentes, dos pilot e demais ralea – opinan, co seu brando cerebro de grafito. Impresionable. Os lapis. Canta tenrura. Que pouca posteridade nun lapis. Con que elegancia se saben borrables, deletables, deleznables… [dicionario de sinónimos]… efémeros, en fin.

En fin.

Que si. Que sigo viva coa miña branda substancia pouco apetecible para un texto. Por que diría aos 7 anos que quería ser escritora? É unha condena. Lévoa fatal.

Por que non auxiliar administrativo, coma todo o mundo?

Tería moitísimos lapis. A vida escríbese a lapis. Saben? Non é por darmas de listilla, pero ningunha vida ten os bordes moito máis precisos ca unha fotografía de Robert e Shana Parkeharrison. Os da imaxe deste post. Si, esa que viron antes, a do home encadeado á praia. As súas fotografías están como feitas a lapis. Enfróntanse aos elementos, á maquinaria da terra, á tiranía das estacións e dos climas…

Somos humanos porque dalgún xeito, a pesar das nosas ecoloxías, das nosas conciencias medioambientais que pechan por nós as billas cando nos lavamos os dentes e separan o noso lixo cando non miramos, a pesar de todo iso enfróntamonos á natureza, desleigamos dela, burlamos as súas leis e as súas normas anárquicas e perfectas. Somos antinaturais, a pesar de todo.

A nosa conciliación coa Terra é, por todo iso, unha sofisticada maquinaria de convencións. Non somos obvia terra como é, por exemplo, un escaravello, unha acacia, unha egua. Ou ata un cóndor. Eles son terra.

Nós somos os aliens.

A nosa parte animal vive un desterro.

Escribimos a lapis o noso intento de fuxir da animalidade, da natureza, do instinto.

Coido que habería moito que borrar para que a natureza enteira nos volva deglutir e facer seus. Ven? Acaso non ven na imaxe as cadeas, os grillóns cos que nos enganchamos aparatosamente á nosa diferenza? Non ven que estamos encadeados á nosa humanidade?

É isto nihilismo?

Non.

Chuchen un lapis e acadarán vostedes tamén semellante estado zen de saudade.