libro de horas

imaxe: Luz que se procesa no momento non debido. Polaroid. Col. persoal

No colexio, as pálidas e reconcentradas eramos as máis firmes candidatas a ser mártires.

Na guardería, no derradeiro ano: fico fascinada cunha nena nova que sentara no meu sitio. Cando unha ten catro anos, cada sitio é un sitial. Esa usurpación tan natural do fetiche propio tivo como consecuencia inmediata namorar dela. Xuntas disfrazámonos das dúas únicas identidades bárbaras capaces de facer sucumbir a unha nena (se exceptuamos, claro está, a árabe): ela foi de rusa; eu – detrás da súa preciosidade, e chiscando os ollos para volvelos oblicuos a base de perseverancia- de xaponesa.

Ao ano seguinte, xa no colexio, desprezaba a case todas. Eran seres mexóns, choromicas e non sabían debuxar. En clase de psicomotricidade amosaban o ritmo propio dunha lavadora industrial centrifugando. I eu non me sentía digna de ningunha.

Só de unha: de Beatriz.

A súa frialdade e a súa caligrafía eran signos externos de esixir devoción. Copiaba a súa letra inclinada, de muller romántica metida nunha urna de vidro e tiña envexa do seu rostro, no que semellaba ter nevado algunha vez. Eu tamén era pálida. Eu non me daba conta.

Asistimos xuntas a ballet. Eu era alta, de ósos anchos. Todo o contrario da sensación de ingravidez que despega a unha bailarina deste mundo. Abandonei ballet (aprendendo a pronunciar Terpsícore, como vinganza). Ela non. Ela proseguíu e fixo unha fermosa función de fin de curso na que o seu rostro semellaba a á dunha libélula escarchada. Beatriz, concentrada na súa perfección. O caso Beatriz foi sutilmente arquivado e a miña atención doída procurou outra icona.

Foi estraño, sen embargo, que na clase de psicomotricidade non tivese reparado en Inés. Supoño que, á altura da clase de psicomotricidade, eu aínda procuraba o absoluto, a perfección. Non lembro a Inés ata o ano seguinte, cando me deixei levar polas cousas deste mundo.

Como unha especie de aristotelismo, dende un punto de vista pedante.

Precisaba a amiga primordial. Un ser básico na madurez emocional de toda nena. De nena, unha séntese tan distinta a todo o mundo que busca algunha réplica que a devolva ao mundo: eu quería ter unha xemelga a toda costa. Porque non me parecía á miña nai, porque o meu irmán era maior, porque o meu pai estaba morto.

Así que con 6 anos probaba coa lingua o sal deste mundo.

Sabía que o platonismo era o único capaz de nos manter vivos. Sabía que o sal deste mundo non era platónico.

Había que saír fóra de unha para sabelo.

O corpo das nenas é tan morno, tan cómodo. A existencia é unha pel suavísima, branca e rosa coma as nubes de gominola. A existencia son caprichos, micrófonos, febres altas que nos conceden olleiras de mártir. De nena vomitaba sempre. Moitas nenas o fan. Coido que é unha reacción de acidez ao probar o sal deste mundo. Na superficie do meu corpo de nena só había lunares, embigo, perliñas de auga de piscina.

Dentro respiraba a orfandade e o horror dos seres únicos.

Pero Inés.

Inés rescatoume como un príncipe. Rescatoume desa soidade vertixinosa e palpitante que se cose a nós con tanto orgullo. Como fan os príncipes. Só que as dúas eramos princesas. Había algo simétrico alí que non cadraba. Algo siamés. Pero tendémonos os brazos e soubemos odiarnos como a ningunha. Eu non sabía que Inés ensaiaba comigo as súas futuras relacións cos nenos. Tampouco ela o sabía. Ninguén sabe nada. I é precioso así.

Estamos en 4º curso. Subimos unha escaleira. O recreo foi intenso e subimos suorentas, exultantes de animalidade. Confabulamos. Diante de nós, unha rapaza de maciza melena loira que sempre quere ser o príncipe –algo tan impensable-. ¿Cómo se vai querer ser o príncipe? Tennos engaioladas.

Con esa melena loira ningún cranio de nena pode albergar desexos de príncipe.

Inés e eu.

A catro banzos dela.

Confabulamos. Confabulamos e subimos, cheas de faunesco sorriso.

Algunha di –non importa cál, somos princesas as dúas, somos princesas siamesas cun só cerebro, temos ese mal- : “Seguro que es un niño disfrazado. Sí, mira, mira. Mira la careta”.

A careta é o cerco de rubor que lle cobre toda a cara. A nena-neno de leoparda melena loira leva unha máscara de sangue bombeada a forza de tanto cabalgar nos xogos do patio.

É o príncipe. O príncipe que vive agachado nunha clase de pálidas e reconcentradas nenas de 4º, con opción a ser mártires. Monxas ou mártires. O futuro Rei, Dios salve al Rey.

Inés i eu ollámola en fite, engaioladas, palídísimas, e máis princesas e malvadas ca nunca.

De súpeto, un pensamento conxelado parece dar unha man de permafrost ao noso idilio: Pero a raíña serei eu.

E trémenme os labios e a miña fronte abomba, como lles soe acontecer ás raíñas cando len nos seus Libros de Horas a fugacidade do poder e da vida.

Xa por entón era raíña.

E xa elixira selo na arrogante modalidade de mártir.

2002