ese escuro obxecto do desexo

Tranquilamente sentada sobre min mesma, inflando e desinflando unha querida caixa torácica e pestanexando cada pouco por necesidades do guión, leo. Leo sentada onda un patio. Leo e leo nun Babelia atrasado que o Meiac de Badaxoz ofrece unha mostra de arte, ciencia e tecnoloxía. Maldición. I eu aquí. Veraneando. Vacacións en cru. Casa feita un campamento xitano. Sen facer ren. Apenas cantando coma unha autómata en mostras de jazz e cerimonias nupciais nas que os noivos vesten de moaré cor porcoteixo.

Perdéndome campos extremeños, autoestradas extremas e duras, camas de hotel con pata negra e landras ciscadas por ondequeira que devesas.

Retornemos, benqueridos: a exposición do Meiac. Titúlana O discreto encanto da tecnoloxía, un xogo de palabras cinematográfico que semella querer alonxarse diametralmente das estridencias futuristas máis esperables nos títulos de mostras desa caste, por presupoñelas quizais máis acordes co contido. Da tecnoloxía sabiamos xa que era fascinante; que era cara; que era luxosa; que era masculina [eh, pero!]; que era críptica e belixerante; que o seu poder medraba mentres os tecnócratas durmían; que era, en fin, despampanante; que chufaba de ser a panacea de todos os males da carne…

Non sabiamos, malia todo, que tamén pode ser un encanto. Un charme. Charmante, disque, a tecnoloxía.  Aínda preto pero xa algo despegada dese clixé que leva un tempo a ser a guinda de todos os pasteis de arte e ciencia que se cocen nos fornos pasteleiros do occidente: o de que a tecnoloxía redimirao todo, a saturación artística, os desafíos da ciencia e os pozos filosóficos.

Para todos os que cremos que a linguaxe da máquina, as investigacións no xenoma, na antimateria, nos fluídos ferruxinosos, na holografía, na biónica ou cibernética mudaron xa para sempre o panorama do noso hemisferio dereito e da nosa medula espinal, esta mostra pode ser un imantado motivo para achegarnos a Badaxoz. Esa terra que, polo demais, non me di nada. Por moito que aplique a orella.

[pacenses do mundo, desincrustádeme da miña ignorancia, atrevida!!]

Estes son os 5 módulos temáticos nos que se artella a devandita mostra do Meiac que, en breve viaxará a Karlsruhe [ e unha vez escrito este topónimo, pregúntome: visitaráa o filósofo-elefante, o señor Sloterdijk, que ten trazos de habitante da aldea de Astérix e a sabedoría e o cinismo de Panoramix?].

En fin, que os módulos éranse:

Operar sobre el código formal

Operar sobre el código visual

Operar sobre el código sensorial

Operar sobre la interfaz del cuerpo

Operar sobre la interfaz de la realidad

E unha vez aí dentro, obras do pioneiro Ramón Llull onda as de Joan Fontcuberta, Dora García, Daniel Canogar, Isabel Herguera, Pepe Buitrago, Ignacio Pardo ou Roberto Aguirrezabala baixo o comisariado de Claudia Gianetti, Antonio Franco e Peter Weibel. Encantaríame dicirlles que a exposición é estupenda e que ben o merece, pero só son quen de deixar constancia do meu desexo, probablemente inalcanzable, de calibrala.

Entón era que vostedes saltaban aquí, e dicíanme adeus axitando a man, conturbados, e moito era o que me amaban. E aquí ficaba eu, chuchando un lapis un 0 e un 1 e matinando no que escribir mañá para seguir sendo adorada ou, xa que logo, consentida por vocés…

Poden escoitar Die Roboter, de Kraftwerk. Unha salsa de retrotecnoloxía