como cando mordes un debuxo e está cru

Na miña enladrillada e lenemente asmática cidade de provincias, cada ano Batman fai horas extra como sentinela no alto do edificio do Banco Pastor e Spiderman agatuña pola columna estriada do obelisco, supoñemos que ambos coa nobre finalidade de velar polo mundo: as finanzas un e o tempo o outro. Pouco máis fai falla para que rode un planeta.

Cando iso acontece, a feira do cómic Viñetas dende o Atlántico está en marcha.

Hoxe veño de deambular por alí, entre fragmentos de enciclopedias délficas e edicións Sins Entido.

Os cómics sérvenlle ao homo sapiens para contar tumores da imaxinación, imaxinoses. Isto é evidente: o debuxo, como obra da fantasía humana prefire vencellarse a ese xénero, o da fantasía, de xeito que boa parte das tramas e personaxes que moran esmagados baixo dúas tapas duras cun selo editorial desenvolven nos límites humanos do cosmos, as posibilidades físicas e anatómicas e as conxecturas sobre ciencia, política ou filosofía.

Endalí, os debuxos funcionarían como un dispositivo ou entidade paralela, siamesa a nós, que nos ilustra o cómo teríamos sido, o cómo poderemos ser, o cómo se cadra somos.

Pero asemade as ilustracións, desvencelladas xa do campo unicamente infantil, serven a outros fins: atenuar a crueza do humano, por exemplo. Neste conmovedor e espléndido anuncio de Amnesty International France, titulado Ink e feito por TBWA baixo a direción artística de Erik Vervroegen, as sombras das torturas, violacións e lapidacións quedan amortecidas, amaciadas, por uns debuxos sobrios, de estética moi francesa [algo de Moebius hai, un Moebius branco e negro e quizais tamén algo de Renaissance]. Os corpos son brancos [vítima] ou negros chameantes [torturadores]. A intrusión nese mundo plano e bicolor dunha sinatura [o elemento chave do spot] en azul -a cor máis característica dos bolis de medio mundo e cuxa tinta eslúe para transformar nunha ferramenta de salvación- comporta a maxia da palabra, a maxia da tinta tamén, a redención [a amnistía] a través do que permanece nun papel representando a un ser humano que apoia unha causa para salvar a outro humano.

Sería igual de terrible ver todas esas escenas filmadas con seres humanos reais? Os debuxos anestesian pero, ao mesmo tempo, fannos conscientes de que a realidade é máis desapiadada aínda. A carne maltratada dun debuxo é unha simple rozadela. Como nas cuestións sexuais, as rozadelas suxiren máis que caricias obvias. A suxestión deste vídeo, alomenos a que eu tiro, é que a súa crueza mantense en suspenso, gravitando, pero inevitablemente aí.

Por suposto, logo de emocionarse vendo este anuncio e levantarse logo a comer un iogur e elixir -mazá ou albaricoque?- e volverse sentar e poñer un vídeoclip de, poñamos por caso, Floria Sigismondi e logo achegarse á tele a ver ximnasia artística chinesa e a calzarlle as zapatillas ao teu fillo, que ten os pes tan fríos… despois de todo iso e de que esa conmoción primixenia polo vídeo de Amnistía fique sepultada baixo capas de emocións contiguas, a unha múrchaa a sospeita de que ata que punto estas manifestacións funcionarán como bálsamo artístico no medio dunha sucesión de bálsamos artísticos, apaciguadores [o mundo vai ben… aínda hai criatividade no medio dun fogo cruzado!!] como o son youtube, deviantart, flickr…

[Excurso: É a arte, multicopiada, excesiva, un bálsamo como o foi o interior dunha capela na relixión católica?

Lembro os meus apontamentos de clase, as miñas primeiras historias escritas… non eran máis que viñetas, debuxos, bálsamos]

Aquí tendes outro anuncio da mesma liña e a mesma equipa. Unha vez máis, e dun modo marabillosamente realizado, plasma algunhas desas situacións nas que un ser humano desexaría que o tragase a terra [ou que o levase un globo, ou que aparecese plop! unha escaleira ou unha ave xigantesca…] A música é a mesma, en idioma serbio. Estremecedora.

Cando un vai botar unha sinatura detense un intre. Asina. Que pode significar isto? Isto que fago? Este xesto diminuto…

Servirá?