Un conto de ciencia- ficción. Dende certa perspectiva, un conto siamés. Pegado polo cú ao seu irmán. O autor, un tal Fredric Brown, coñecido no eido da sci-fi. Trátase dun pequeno xogo, mesmo ata pode semellar insubstancial para os amantes de tochos e xenealoxías. Porén, acada unha recompensa literaria moitas veces acariciada e poucas obtida: a síntese lexítima entre fondo + forma.
Aparentemente faccile e sen dúbida divertente.
O final
O profesor Jones traballara na teoría do tempo ao longo de moitos anos.
-E atopei a ecuación chave- dixo un bo día á súa filla-. O tempo é un campo. A máquina que fabriquei pode manipular, e mesmo invertir, o devandito campo.
Premendo un botón mentres falaba, dixo:
-Isto fará retroceder o tempo o retroceder fará isto- dixo, falaba mentres botón un premendo.
-Campo devandito o, invertir mesmo e, manipular pode fabriquei que máquina a. Campo un é tempo o -filla a súa á día bo un dixo-. Chave ecuación a atopei e.
Anos moitos de longo ao tempo do teoría na traballara Jones profesor o.
Final o
Porén: porén: porén: por imperceptible que sexa, hai unha modificación no relato. O tempo a recuar non transcorre exactamente igual, é dicir, o segundo tempo non é o espello do primeiro. Non hai espello. Por mor da tipografía -a maldita/querida amiga dos deseñadores, impresores e vendedores- un diminuto detalle revela que, contada cara atrás, a historia varía no seu xeito de ser contada: as maiúsculas. As maiúsculas son outras.
Se cadra a máquina do tempo, de funcionar en verdade, arroxaría un saldo similar: priorizaría detalles antes insignificantes en tanto que minusculizaría outros…
Así é como a manipulación do tempo atópase cara a cara co papel, a pantalla, a escrita, a gramática de Alarcos e as súas propias leis.
Longa vida á filoloxía.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Que lindo!
Son aquela rapaza da Lonxa Literaria de Moaña. Dedicárasme un poema no libro da Maré Negra alá polo de Nunca Máis cando viñechestes recitar unha morea de poetas.
Tiña outro blog no que algunha vez nos comentabamos.
Admiro a túa obra. Bicas dende a maré salerosa poeta!
Ola Alba, moitas grazas, claro que me lembro. O teu blog Betula Alba estaba bárbaro. Moitísimas grazas por volver contactar comigo porque así podo engadirche aos enlaces, vale?
Por Moaña estarei este sábado, precisamente, cunha obra de teatro ás 23:00 horas da noite. O Club da Calceta. Coido que dende aquel recital polo da Maré Negra non voltara por alí.
Unha bica grande, Alba
Interesante a proposta do tal Fredric. Lembrame un pouco á paradoxa do abó. Debería acuñarse a teoría da paradoxa das maiusculas, a súa versión literaria…
ei…como mola o relato!! eu aconsélloche pasar das maiúsculas porque tampouco son tan necesarias pra lingua. mágoa non saber antes que estabas o sábado en moaña:( tería ido a verche que teño ganísimas de ver a obra.
joba…
de paso aproveito pra saludar a alba 😉 eu tamén a coñecín entre versos moañeses e ,casualmente, vina este sábado 😉
bicasos e amorosas patadiñas sobre a punta dos pulmóns!
pero a mellor casualidade de todas é que eu estaba pensando en ti -en escribirche un comentario á entrada “homes e máquinas”, que me gustou moito- mentre me cepillaba os dentes e ti escribías isto.
Que carallo!
Sinto o de Moaña. A obra empezou ás 23:00. Ti como levas o dos ciclos do soño?
A min as maiúsculas gústanme. Houbo un tempo que tamén pasei delas, pero ultimamente véxoas tan abandonadas que estou por me volver xermánica e poñer con maiúscula ata os substantivos. Así vou pensando mentres escribo, a ver, isto era un Substantivo? Ou que Demo era?