apostasía

O verdadeiro núcleo duro en todo isto radica na ostentación de autoridade moral, de integridade, de discurso válido do must be. O fondo, os contidos, pérdense no abismo.

A cuestión aquí é que non podo evitar detestar e desprezar aos ostentadores de autoridade moral porque iso é o máis parecido á Igrexa que existe: a Igrexa Católica -a primeira multinacional da historia, a primeira cun logotipo baseado no horror e a tortura, a primeira cun embaixador mártir- erixíuse dende certo momento como a posuidora de autoridade moral: nós somos os bos, vós sodes os malos. Pero achegándovos a nós poderedes rozar -previo pago, previo asentir en todo, previo sufrir- unha migalla da nosa celestialidade.

A relixión é connatural ao pensamento humano. As igrexas son connaturais a certos modos de organización social e mental baseados nesa autoridade moral incuestionable. Cuestiono ás segundas, non á primeira.

Sempre hai un sorriso autocompracente en todo canto ten a ver coas igrexas, coas freguesías. Un sorriso que escapa, de pura pracidez, de puro crerse bo ante o aplauso dos fregueses que non arriscan perder o seu posto na xerarquía.

Por iso de ser eu algo, coido que sería apóstata de todas. De todas. Mesmo de unha que levase o meu nome.