Se o noso coleccionismo fotográfico entra dentro da categoría dunha hybris, dun desafío arrogante á memoria cósmica, daquela xa sei cal é a súa peor némese: que un mesmo -e non un incendio, un tsunami, unha deusa ciumenta ou unha parella furiosa- se encargue da desaparición de moitos dos seus enxendros. É dicir, fotos. E que non se decate do feito ata pasadas varias semanas.
Poñamos: hai 5 anos adquires unha Polaroid 1200i. Durante os 3 anos seguintes dedícaste a rexistrar instantáneas con ela. Con mimo, gárdaas todas -unhas 200- nunha lata co debuxo do emperador e o reiseñor de Andersen na tapa. Para que conto ese detalle? Euquesei. Andersen é o mago da tristeza. Un emperador e un reiseñor mecánico compoñen unha figura outonal, de coleccionista, de coleccionista fotográfico.
Pouco tempo despois, a casa Polaroid anuncia que deixa de comercializar non só cámaras senón tamén cartuchos.
[Polaroid era un laboratorio pendurante, pero non un laboratorio químico, senón máis ben o de Paracelso. Polaroid era tamén un artiluxio maternal que paría fotos, abríase e lanzaba fillos de prodixiosa maravilla que ían cobrando forma na túa man ata volverse imaxes de calidade pésima, durabilidade finita e destinadas ao fervor]
Unha tarde de outono, durante unha limpeza, por erro botas no lixo unha bolsa coa lata de Andersen dentro.
Dous meses despois, unha mañá de decembro tras días de procura, decatas. Afundes nunha moderada desesperación, unha desesperación hemisferionorte, xa que alomenos escanearas algunha das fotos. Iso si: o encanto da polaroid, o encanto de desaparecer pouco a pouco, de amarelear, de botar un líquido por un ladiño porque se axitou mal… ese charme táctil e alquímico perdeuse para sempre. Con todo, un despiste tal, como drama, fica dentro dos estreitos límites da sociedade occidental.
Acoutando máis, eu diría que fica dentro dos estreitos límites do teu entorno inmediato. E máis aínda: eu diría que fica dentro dos estreitísimos límites da túa vida privada. Unha vida privada non é unha alma.
Daquela, o feito en si carece de trascendencia metafísica.
Xusto o que máis fode.
Nesta imaxe do 2004 ou 2005: María Lado, Lucía Aldao, eu
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Ai, as polaroids que se levou o vento do dixital… Que fermosas eran esas instantáneas. A min, non sei por que, as polaroids lémbranme ás road movies… Terán o seu toque Kerouac?
Luís
ai, que guapas as tres…! e así nesa foto con engurras e cor estraña, parecedes doutra época. Protagonistas dunha historia, dunha biografía que ninguén coñecería, coma en “A Story for the Modlins”
http://festivales.buenosaires.gob.ar/bafici/home13/web/es/films/show/v/id/262.html
Atopei este post buscando cousas sobre Lucía Aldao, que no la traerá Dores T. ao Forum o vindeiro mércores 15, para recitarnos ou cantar, ou quen sabe, no seu obradoiro.
Ídelo pasar bomba con Lucía.
Por sorte, atopei esa polaroid orixinal moito tempo despois. Non perdera tantas como cría. Pero si, daba para Modlins.
Grazas polo link. Mirara sobre eles logo de que mo dixeras naquel recital. Toda unha historia dende o lixo. A min tenme algo de Werner Herzog esa historia.