omoplatas

Un día, fun a unha exposición de Branda: un dos cadros era a parte de atrás dun lenzo.

Outro día, fun a unha exposición de Pablo Gallo: moitos cadros eran paisaxes urbanas sen xente nin coches. Tamén había outros con vísceras flotando sobre xente ou animais.

Dun modo intuitivo, todas esas imaxes ilustraban o que  alimenta a literatura ou, máis que á literatura, aos modos de contar: os cambios de perspectiva. O metabolismo da perspectiva. Ou os seus cambios, trastornos, de fortuna.

Adiante pasa a ser atrás. Dentro pasa a ser fóra. Cheo pasa a ser baleiro. Eu pasa a ser el. Un texto pasa a ser falar dun texto. Un gran conto é a posibilidade de contalo. Unha grande novela é a posibilidade de vivila. Un gran poema é a posibilidade de…

A posibilidade de?

Non o sei. Non me gusta onde me deixou esa frase, semellante abismo, a quen se lle ocorre acabar así.

Vivo aillada e se cadra por iso a miña concepción da literatura aíllase cada vez máis. Non podo remedialo. Non quero remedialo. Os textos víranse de costas porque eu quero que se viren. Quero agarralos das omoplatas, non ver o seu sorriso triunfante. Os textos non triunfan. Os textos voan. As ás parten das omoplatas.

Eu quero agarrarlles as omoplatas.