a pulmón

Levo días sen escribir e iso apágame da vida. Levo días sen escribir porque acumulei demasiadas notas de futuros posts nos últimos días en Barcelona, nos únicos días en Madrid e nos días alternativos de voos Santiago-Barcelona, Santiago-Madrid, BCN-SDC, MAD-SDC. Demasiadas notas. Demasiado amor por un fillo. Todo iso conforma unha nube-de-tags, un clúster de emocións que, como ben sabían os chineses, toma asento nos pulmóns. Ben, non todas as emocións son pulmonares, tan só aquelas nas que intervén a tristura. Eu son unha persoa alegre, algo pallasa, tímida, lúcida, chistosa nas ceas de sociedade, dotada para a música, subnormal, sen avoas… É dicir, á hora da verdade son unha persoa inclinada cara á tristeza.

Por iso estou tusindo. Toso como outros tusiron literaturas enteiras antes ca min, dende Kafka a Bernhard. Hai algo de enfermidade pulmonar na literatura. Teño tendencia xenética ás enfermidades pulmonares. Tendo á literatura como 1 debe sempre tender a infinito.

Pero que tenda a ela non signifca que a alcance. Hai obstáculos. Os externos son sorteables [expectativas de xénero, trampas de envexosos, reorientacións cara a manda, falta de tempo, necesidade de comer para vivir], son os internos os que converten en Escilas e Caribdis máis inclementes.

Teño moitas ideas na cabeza, síntoas como respiran. Un texto é un pulmón. Un texto é un pulmón axitado. Ven que fermoso titular? E ocorréuseme aquí. Na miña casa alugada de cidade de provincias, nunha cama na que repousa un neno de dous anos e medio, vendo o horizonte dos tellados e as gaivotas en guerra perpetua co mundo, coas mans cheirando ao peixe que acabamos de xantar, as mans resecas de fregar a man. Son cousas que acontecen.

Necesito tusir e necesito escribir todas esas anotacións sobre posts futuros.

Deberían vacunarnos contra a literatura.

Contra a necesidade de escribir.

Sexa ou non literatura.