Zoommm. Textos Biónicos

O outro día chegou a casa un señor cun sobre marrón, acolchado. Para min.

Houbo violencia na recepción porque eu pingaba, obviamente recén saída da ducha, cun albornoz mal anoado. Incómoda, abrín a porta. Tería que asinar ás présas e mal. Nunca lle dei demasiada importancia á miña sinatura. Por iso consiste no meu nome simplemente, ao que lle engadín hai anos os tres puntos suspensivos [as reticencias, como me lembra sempre Calidonia que as chaman en Portugal], as reticencias, pois, as reticencias a facer florituras na rúbrica, as reticencias a elixir un apelido, non sabería cal, o da traxedia ou o da comedia, o espinoso ou o fluvial. Pero tamén puntos suspensivos porque espero ser inacabada moito tempo máis e a xente con sinaturas listas e peripostas dende a máis tenra nenez sempre me deu un pouco de espanto.

Pero o sobre marrón. O carteiro leva termando del todo este tempo. Cólloo. Asino, pingando. Chove, di Y cando me baño e pingo toda a casa co pelo. Asino, chovendo. Grazas. O carteiro marcha e pecho a porta xusto cando desanoa o albornoz.

Abro o sobre. Dentro do sobre vén un exemplar dun libro meu. Miro a portada. Non me atrevo a abrilo. Moito menos a pasar as páxinas na procura de erratas ou cousas semellantes que fai a xente en casos así. Corro a gardalo nun andel e ficará alí varios días ata que a curiosidade me venza e me convide a perdoalo. A perdoalo por existir. E a lelo.

Sempre se repite o mesmo.

Publicar é unha desfachatez, obriga a pensar a alguén que iso [a cousa publicada] pode comportar algunha relevancia. Tena, de feito? Quizais. Abofé, unha pensa aló lonxe, na duodécima volta do intestino delgado, que algo de interese ten o que pensa e o que escribe. Claro. É evidente. Pero a palabra interese xa non significa nada. Pasou de cualificalo todo a non cualificar nada en absoluto.

Non aspiro a ser interesante.  Aspiro a moito, pero a moito máis ca iso.

Co cal, publicar é parir un alien. Unha cousa que sae de ti, si, pero que non deixa de ser un monstro. Publicar é renderse á impotencia: publiquei isto porque non puiden rescatar máis nada de todas aquelas ideas marabillosas e efervescentes que ocasionaron isto, isto que non é senón unha vaga sombra daquela luz.

Agradezo moito aos editores que me publican, sobre todo aos que me publican a pulmón, sen a respiración asistida dun premio polo medio. Neste libro, o risco é dobre: a obra fora publicada hai dous anos na rede.

Estou satisfeita. Pero tardo uns 10 días en volver coller o libro do andel.

Terei forzas para el? Ando xa noutros proxectos. Non fican tan afastados del, se o penso. Terei forzas para abrir estes textos biónicos, este zoommm e aplicalo sobre a paisaxe calquera na que se encontre alguén? El, por exemplo?

Ao contrario do que aseguran moitos colegas, eu non amo os meus libros. Considéroos inevitables, pero perfectibles. Publicar non é natural. O natural é escribir e logo relerse ao cabo duns anos, escribir e darllo a ler a alguén, a xente, a pouca, a moi pouca. O natural é querer perdurar sen pagar demasiadas peaxes sociais, como esixen a música, a arquitectura ou o cine. O natural. O natural.

O natural non ten xa nada que ver connosco.

Podes descargar Zoommm. Textos biónicos [2007]  en PDF aquí. Podes descargalo de balde pero, obviamente, tamén podes pagar unha cantidade ad libitum por facelo, cousa que igual vai máis cos teus principios, doando a través de PayPal aquí.

Máis libros en PDF ou ligados ao seu modo de adquisición aquí.