A xente que me coñece [define coñecer] sabe que, ademais da odalisca dos botes de pementón e que me rañen no lombo, unha das cousas que máis me prestan é conducir de noite pola autoestrada. Hai algo nas autoestradas. Algo hipnótico nas autoestradas. Algo orbital na autoestradas. E algo argumental nas autoestradas. Un fío intermitente. É doado reflexionar nelas e, logo dun pedazo, chegar á conclusión de que ese pensamento é a hostia.
Baixar do coche e volver a pór os pes na terra e non no acelerador, polo xeral revelan a natureza ruín de tanta xenialidade de autopista.
Consigno o especial interese que reveste para min o traxecto Santiago-Coruña cunha lene, non moita, brétema.
Unha ve auroras boreais na autoestrada, unha vese nacer e morrer na autoestrada, a unha emérxenlle todas as localizacións de Valle-Inclán na autoestrada, unha canta a berros na autoestrada. Cando é así, unha, como non, paga con gusto na autoestrada.
Enfío mentalmente as seguintes mensaxes moi privadas:
1.- Celsiño F. Sanmartín, canto ben nos fas e que bo que existas e como é posible que ninguén che rexistre todas esas historias, esas andrómenas que levas dentro, nun audiobook e as publique pero xa
2.- Luísa. Cantísimas veces me lembro de ti. Santiago-Coruña. Vou rematando ou iniciando conversas. Vou falando soa, que é unha forma primixenia de literatura oral. A autoestrada tende un fío intermitente no asfalto. Regresar é ilo apañando. Regresar é levar un minotauro embestido nas tempas. Regresar tamén é evocar outros regresos. Por aquel. Entón.
BSO: non sei nin para que o digo. Naturalmente, PJ Harvey
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Sobre esa mesma situación, dicía un meu amigo, ao subir ao coche: NON CHEGUES NUNCA.
Tal cual, semella coma se cando remata a linea continua, as historias morresen. E por máis que intentas sacalas outra vez, morren na última peaxe. Se cadra algún día deberías continuar ata Ferrol, a parte de Pontedeume é potentemente inspiradora.
tamos dacordo