
Díxomedíxome: disque en internet [aka google] hai máis procuras de gatos que de cans.
Lóxico, dende certa perspectiva: un internauta aseméllase máis a un gato que a un can, vive máis a cama que o campo, tende máis a esfinxe que a amasillo de pelo en movemento con filete de lingua colgando, desconfía máis que confía, minte máis que confesa…
Un gato. Un gato só é unha pose con bigotes.

¡Hola! Te he enlazado en mi blog porque además de ser tu admiradora, mi gato está enamorado (como yo) de tu voz, y aunque yo guarde mi anonimato no me parece bien no decirte que soy tu vecina del 3º izda…
Esperamos ansiosos oirte de nuevo.
Saúdos 😉
Ai, eu dende logo son mais gato que can, aínda que sexa un pouco gato de Chesire e ás veces só quede o sorriso pendurando no aire…
Tanto Max como yo agradecemos tu visita y te comunicamos que nuestro exquisito y extraordinariamente fino oído nos permite gozar de tu voz, pero en muy raras ocasiones, así que, sí eres tan amable, abre bien las ventanas para que podamos disfrutar como lo hacemos gracias a ti.
¡Se me pone la piel de gallina!
Sigo leyéndote y alucino, vecina 😉 Eres como me habría gustado ser a mí si hubiera hecho lo que podía, si hubiera podido lo que no podía (siempre he deseado poder cantar ópera, no ser cantante de ópera sino PODER cantar) y lo que he podido pero no he querido (escribir, en el pasado; tengo mis razones que no vienen a cuento). Y lo que escribes es lo que me gustaría a mí escribir, no por gustarme o no, sino por identificarme. Además con las cosas que te gustan o cómo te defines me identifico con un montón de ellas, así que, lógicamente, no podría dejar de personalizar contigo.
Mucho rollo y batiburrillo pero es que escribo mientras charlan… oye, tiene su mérito, ajajaja.
Un beso y maulliditos de Max.
Ahhhhh, y que con el mapa lo has clavao, xDDD
Graciñas, Fauve
¡Por favor! ¡A ti!
Chegounos un gato a casa pola porta de atrás, un día que chovía forte, miando coa insistencia dunha alarma de coche, cunha desesperación atrevida. Non queríamos ter animais e supoñemos que andaba perdido como moitos cans e gatos que atravesan o noso xardin cada ano. Pechamos a porta e lle pedimos que volvese a casa. A maña seguinte seguia no mesmo sitio, laíandose con mais gañas, protestando coa boca aberta, con indignación como se tivese un contrato de aluguer que non queríamos cumprir. Era demasiado para as almas sensibeis e miña irmá botoulle un pouco de leite nunha tarrina de Tulipán. Ahi viña a calma, pero non era suficiente, quería máis cuotas por cobrar, seguia nervioso, con algunha deformidade no ventre. Miña nai dixo que había que facer algo, iriamos ao veterinario e logo a protectora. Ali descubrimos que era unha femia de seis meses, recén parida e con quistes nas mamas por non poder alimentar á prole. Aplicoulle a pipeta, unha pílula para os parásitos e unha inxección anticonceptiva por seis meses de validez…A ver se chegamos a tempo…dixo a moza…marchamos máis relaxados coa miquiña de raza europea no transportin, tranquila tamén, aínda que estrañada. Volvimos a casa e ali se pousou. Na cesta da compra, de repente habia bocaditos de atún e pienso gatuno…Parece que se porta mellor, xa non mía tanto-di mamá. Xa ninguén fala da protectora. Preocúpanos un longo día que non ven-despois de tantas atencións (di Eva) Pero volve e todos nos alegramos. Deixamoslle que un día recorra a cociña-só a cociña-outro día a sala de estar, outro que suba a un sofá, outro ás camas. Enróscase e pon en marcha o motor do pracer, mentres miramos embobados para esa gatiña negra e xeitosa que nunca eliximos acoller porque non queríamos ter animais, só velos pasar diante do xardín. Pero a veces elixen por ti e acertan en darche o que necesitas.
:]
Lúa, a mí me pasó algo parecido (aunque completamente distinto 😉 ) con mi gato…
Ahora es mi pasión. Que os vaya muy bien y que os dé tanta felicidad como vosotros a ella.
¡Moita sorte! (Seguro que si)
Aich, anónimo soy yo; siempre me pasa lo mismo con este tipo de comentarios, apunto, disparo y…