xemoloxía: arte de

As Alfaias, de Fanny+Alexander.

Soaron no meu ordenador primeiro, nun CD despois e hai unhas semanas, dende o fustrigante [cando actualizo este post, xa fustrigado] Aberto por Reformas do Xurxo Souto, escoitei este temaso a todo volume regresando pola autoestrada.

Alfaias por alfaiates, como se definen os integrantes do grupo nunha entrevista: cosen con minuciosidade e gusto retallos alleos para facerse traxes absolutamente persoais. Por incrible que poida parecer -a lírica non vén da lira? Non viña sendo a poesía unha especie de irmá siamesa separada da música ao nacer ?- escoitar un texto que naceu vencellado ao papel transmutado a música non deixa de ser curioso.

Sucede que o texto, que posúe unha dimensión de superficie, de pantalla branca, experimenta esa transformación que toda música brinda e que a converte na arte máis universal da nosa era: a de devir substancia que se inocula, que corre polo corpo, que non agarda ser descodificada senón que, con impaciencia, penetra.

A música non pide permiso. É a súa insolencia a que cura. Nun texto atopo restos de resignación.  Descíframe– pide. Non deixa de resultarme inquietante -non deixa de resultarme tranquilizador- que unha letra miña viva unha desas vidas insolentes, ondulantes, penetrantes a carón das letras dos outros 10 escritores que asinan os textos destas Alfaias.

Xastres, os Fanny+Alexander tamén son xemólogos. Tamén xoieiros.  Levan tempo pulindo. Levan tempo procurando as facetas máis raras, máis valiosas dun cristal. Nese micromundo da escena indie pop galega. Nese calcapapeis de bola de vidro.

Como letra redonda, a do poema Píntamas de escuro de Lara Dopazo. E o mítico Ardía París, coma no cine de Emma Couceiro…

Xa somos canción.

[Oxalá fose o Xurxo quen nos seguise pinchando…]