Non hai nada máis torpe, oportunista e estéril que sucumbir ao mandato do supereu de inventar continuamente novas transgresións artísticas e provocacións (a performance do artista masturbando no escenario ou cortando masoquistamente, o escultor que desprega cadáveres animais decadentes ou excrementos humanos), ou ao mandato paralelo por se comprometer en formas cada vez máis “atrevidas” de sexualidade…