os oramas

Definimos o Orama como un fondo de óntica, xeomancia e ornamento que encerra e contén a anécdota dunha escena. Un fondo concreto, visual, material, pecha por detrás o escenario coma un muro significante. Na pintura, no cine, na fotografía e na escena, o Orama é ese fondo ao cal, ás veces, destínaselle un contido ou mensaxe específica.

Os Oramas son fondos de escena. Na pintura tiveron unha alta sistematización. Os bizantinos, os sieneses, Giotto, Leonardo, o Tintoretto…, cada quen tivo a súa propia “panorámica”, estudo do “pan-orama”.

Toda escena social, todo encontro de homes, encerra nunha presenza do mundo, paisaxe natural, urbano, doméstico ou de fantasmática.

O Orama en escenarios centrais ou bifrontais, non pode darse; pero a tradición pictórica tanto occidental como oriental, ten unha severa sistematización. Non se pón calquera fondo. No cine, a fotografía e a escena aparece o tema do Orama aínda cando este quede reducido a un baleiro neutro, un A-orama.

[…]

Orama é un vocablo grego que significa “aquilo que se mira e se ve”, como espectáculo, paisaxe, ámbito, fondo de sentido.

A escenografía contempoánea está moi lonxe daquela canónica dos oramas renacentistas, pero todo escenario fala da constitución dun nivel semiótico exclusivo e paralelo do escénico-escenográfico, que reeditaría unha sistemática dos oramas. Por iso a súa actualización.

Gaston Breyer, La escena presente, 2005