rea

Comparezo ante o tribunal de escritoras.
Benqueridísimas Safo e mais Virxinia
adorada Sei Shonagon
penetrante Simone
non quero esquecerme de ti
nin de Margaret
nin de Marguerite
María Xosé acode puntual á cita
e toma asento, entre Luísa
-quería volverte ver, perdoa-
e Rosalía. Clarice fuma o seu silencio.
Fleur dedícase a ser elegante
como un puñal enfundado en pel volta.
Sor Xoana Inés absorbe o seu tequila e acena: compréndote.

Comprendédesme?
Comprendédesme?

Si, comprendémoste.

Tivestes fillos? Levastes unha casa, unha nación
unha tradición cultural, un ecosistema
unha intuición e unha esteatopixia
sobre o peso das vosas costas
axitadas de plumas
e escotes de anxo?

Algunhas levamos, si. Outras non levamos, non.

Somos irmás, logo?

Somos.

Non me mintades. Admírovos.

Ninguén che acusa entre nós. Para que nos segues convocando?

Acúsome de vivir viviseccionada
de non poder escribir o que desexaría e canto desexaría
por sobredose de mullerismo.
Acúsome de non parir a gran novela que prometía aos 12 anos
senón un fillo, algo que, segundo Onetti ou Jelinek
impide ás mulleres alcanzar o estatuto de verdadeiras artistas.
Acúsome de non pertencer á vosa estirpe
de terme separado de vós
da esfera redonda da vosa concentración
para mesturar mondas de patacas con teorías de redes
enerxía escura do cosmos profundo cunha superficial vida de provincias
a sofisticada vergoña moral de Guantánamo coa emoción barata
de escoitar perorar ao meu fillo.
Acúsome de non rapar a miña cabeza
de non vender todas as miñas ideas orixinais [entre 0 e 1] ao mellor ofertante.
De non destacar.
De terme ensumido.
De depender dos mass media para traspasar o tempo.
Ningunha de vós falaría como nai. Fóra de Rosalía
a quen todo se lle permite.
Non vivín entre caníbales, Margaret.
Non me arrastrei polo vodevil parisiense, Colette.
Nin sequera cambiei de sexo, Elisa. Nacín muller
e as leis apoiáronme con cotas femininas. As leis, si. Só as leis.
E no fondo podería casar contigo, Marcela,
Beatriz Preciado, Chantal Maillard.
No fondo, puiden abortar cando quixen.
E reivindiqueino todo co puño no alto e unha matriz
de uranio empobrecido.

Sobrevoo a vida e aquí atópome:
escribo só grazas a que a miña nai lle le un conto ao meu fillo
lelle un conto ao meu fillo alén do mar de África
lelle un conto ao meu fillo baixo a galaxia Andrómeda
que nos devorará, polo visto,
e xuntos, avoa e neto, forman un sistema lateral nesas redes cuxos nodos son calcio
e espiña dorsal da nosa sociedade,
lonxe de Google
de McDo
e varios metros por riba do petróleo de merda
que serpea esta cidade camuflado de Zara.
Avoa e neto: un binomio estéril na grande ecuación do universo,
a súa expansión explícase sen eles
a crise resólvese sen eles
todo funciona sen eles.

Menos eu.

Dirédesme, que nos importa? Miñaxoiadas!
Achega algo á causa feminina.

Que achego?
Un fillo varón.

Cambiarías un lugar no noso Parnaso por el?
Nunca.
Esquecerías escribir por el?
Si.
Rexeitas o tempo masculino, ese tempo de doncelas e serventas
ese tempo de secretarias e amas de cría
de lavandeiras e microeconomistas
de axentes editoriais
e lumis
lumis mecanógrafas que copiarían isto de perlas
a cambio de estar con el?
Rexéitoo.
Elixes non vestirche na Boutique Posteridade
por verlle xogar onda ti
como fai agora
burguesa maldita
ingobernable occidental ao noroeste do sur
compresa de sangue arrebolada á pantalla que vos reflicte?

Malia todo, elíxoo.
E o seguinte verso que ía escribir
-mamá, dime se está ben de sal,
coñezo a súa fórmula química
pero non a proporción idónea en cada prato-
declínoo por lle servir unha cea quente.
E por se fose pouco, un baño.

Condenádeme.
Benqueridas bastardas da vosa propia estirpe.
Condenádeme a ser unha calquera.

Condenámoste.
Imbécil, condenámoste.
Xa es unha de nós. Fai funambulismo para escribir catro liñas ao día
e vixía
que o período non coincida demasiado coa inspiración
nin o estado de gravidez coa escritura de tese.
Como fixemos todas, bastarda ti da letra e,
como fixemos todas
co noso pelo torrado polo raio do xenio
bastarda e nai e monte de venus
como fixemos todas, mullerzuelas escritorzuelas madrezuelas
cazuelas e compotas
sabendo a canto vai o quilo de azafrán e o terabyte de ideas novas
con que ángulo colgan os nosos peitos e a órbita terrestre
cantas cocacolas hai na neveira e na Palestina de Arendt cantas nacións.
Xa es unha das nosas.
Comprendémoste, cala a boca.
Escribe, lurpia.