Contar unha historia.
Saber contar unha historia.
A novela quere saber contar historias. Ás veces a modo de redacción escolar. Ás veces a modo de guión cinematográfico.
Pregúntome. Pregúntome por que.
Por que esa teima decimonónica en contar historias. En contalas ben, por entregas. Esa entrega nas entregas. Por que.
En tramas que turren de nós coma a gravidade e a ambición, nos arrebaten. Por que.
Será que a moita novela contemporánea só se lle ven as ganas de tirarse ao cine, de cepillárseo na última butaca. Maquíllase para devir guión.
Por que, noveliña miña, por que.

Imaxe: fotograma de Double Indemnity [Billy Wilder, 1944], aquí titulada boleramente Perdición [para min moito mellor que o orixinal, que é un xoguiño de palabras co tecnicismo da póliza de seguros].
xa estamos co de sempre. esta tía non pode simplemente escribir ben. hai que deixar o comentariño de cómo é fisicamente, que se guapa que se fea, que se ben vestida que se extravagante. alguén se imaxina que a manolo rivas, a ferrín ou a jaureguízar lles fixeran comentarios desta caste ligados ós da súa valía como escritores!? estivaliz o meu consello é borra ese anónimo. anabel.
estibaliz: censurar piropos no está bien