páxina a piques de

PÁXINA A PIQUES DE

Irrompemos nesta xeometría de cantos obedientes á escritura como feroces relados por unha distancia de séculos.

Non é máis ca un nicho de mercado, din algúns. Non é máis ca un esternón de calcio ausente da miña vida, dis ti. Como sobre unha cama revolta vendavalean os nosos suxeitos co teu predicado. É o seu silencio de venda o que nos fixo chorar. É o seu aspecto de fotografía velada o que esborranchou a luz do día. Sepulcro hermético dunha palabra enxoita, aferrada a ti como a un cálculo de probabilidades. Fíxate ben, no seu cuadrilátero apenas che noqueará a vida. Mesmo que nada disto significa estar a salvo. A extinción das formas segue o teu ritmo de lectura. Rebotamos contra as paredes deste cárcere do idioma, instalado sobre a esteira dun deserto. Que paxaro quererá beber desta pucharca de autocompracencias. Que humano contemplarase en toda esta auga pola que circula con lentitude de vaca o universo. Unha pegada seca significa máis que isto, relata mellor o que se entusiasma e podrece. A ver, un espello de fariña para o monstro conmovido. A rectangularidade desta paisaxe rebandará o teu pescozo. Cultivamos parterres brancos con inocencia e experimento. Campo magnético de xogos de pelota e puntos e aparte. Schrödinger formula a nosa existencia en termos de sermos ou non observados. Agora a estrita regularidade da páxina sométenos aos seus algarismos: a túa avoa asoma polo ángulo que dobraches e hai un borracho durmido entre as fibras vexetais. Nada disto acontecería no mundo dixital. As páxinas non arderían como libros místicos senón que disolverían como gramos de almas. Algo estremece isto que temos entre as mans. Tálamo nupcial da tolemia e a consigna. Emulsión cadrada de área igual a base por altura entre os dous. Comporta pola que cabalga a humanidade case disposta a conquistarnos. Quén escribe qué e con que intencións. Desaloxou da súa materia e chegou ata nós. Chip nevado. Palma primitiva. A primeira man virtual. Fosa mariana ferida por un raio. Chaga que nunca termina de pechar de todo. A lenta supuración humana. A punto de neve as súas soidades.

Toda a elegancia e a tenrura dun pano dobrado pola nosa nai no fondal do caixón que en contadas ocasións miras. Factura da luz. Estes horizontes móbiles poden con todo. Nada os ameaza, nada os arrasa. Soportan, como columnas de fume, a beleza. Saen indemnes dela. Non se inmutan ante o noso informe forense. Saben onde se agocha o delator sen delatalo. Nunca se len entre liñas a si mesmas. Selado con silicona preservan o corazón dos grandes. Nunha urna grega, as cinzas dun romántico inglés. Nun cáliz que se aparta, as retinas celestes dun peruano. Resiste unha copia en carbón daqueles que se perderon. Páxinas de cortesía ofrécennos a súa cálida caluga. Páxinas, páxinas, páxinas. Demasiadas. A súa insolencia. Leme. Ás veces sosa a súa cáustica, aburrido o seu paroxismo. As ocultas, as macias, as eclipsadas… que fame do seu peiteado de trenzas escuras. Da súa patafísica toda. Quen o diría: células fotoeléctricas a se activar coa túa ollada. Hologramas a viviren a súa existencia a medias na orde do alfabeto. É esta unha cama feita para desfacerse. Un lévedo que levita. Cada expresión humana corre a esta ecuación a gorecerse. Do mundo. Malia nós mesmos, o seu rexistro lamínanos en pasados e futuros, formas devanditas e elididas, nomes propios e comúns. Mestúrao todo. A súa ciencia vacina a ficción. Da escritura non esperes nada, a literatura coa súa forma de oco de pa está escavando os contornos da túa morte. Plántalles flores e vías lácteas. Neste laboratorio improvisado que fregamos desde os sete anos, unha casual sucesión de químicas orgánicas converte eses contornos en bomba.

Unha bomba permanentemente en suspense sobre a boca aberta dun neno.

É o fillo do teu fillo do teu fillo, radiactivado na lectura.

Estíbaliz…Espinosa, 2008