sen nós

Moita da nosa tecnoloxía vai encamiñada a baleirar a terra de nós. Os foguetes, estacións espaciais, as Biosferas 2, esa teima coa auga noutros planetas… Tramamos algo, está claro. Querémola ben, si, á terra, pero non sabemos con exactitude durante canto tempo máis vainos aturar…

Querémola moito, pero queremos tamén a outra. Ou quereriamos outra.

A terra converteu nun habitante máis. O máis primixenio de todos. O máis poderoso de todos. O que nos engole nas súas gretas repentinas. Sacódenos. Modifica as rutas de aviación. Vai e chóvenos en agosto. Vulcanízase. Podería estar atraendo a algún meterorito con artes de salomé. Está rara. Constantemente os humanoides somos presentados como a súa desgraza persoal. A dela. A da terra.

-Con maiúscula, so desleigada!

Perdón. A Terra.

Vémola dende o ceo. Seméllanos incrible e entrañable, dende o glaciar Beardmore ata o Mar de Aral. Todo nos vale. Somos terencianos. Nada nela nos é alleo.

A principios dun século calquera, eu e millóns de criaturas máis nos enganchamos a certos documentais nos cales a premisa de partida era imaxinar a Terra prescindindo de nós. A terra sen habitantes ou A terra sen humanos, un algo máis amarelista có outro, servíannos o postre finisecular de todo megalomaníaco: fantasear coa súa morte, ver como segue o mundo sen el.

[Imaxinarme morta, accidentada e suicidada, é unha fantasía ballardiana que alimento dende a adolescencia, é dicir, dende que son vítima de algo. O vitimismo é fecundo na nosa época, un dos seus grandes logros sociais e artísticos. Por suposto desprézoo, sobre todo cando se trata dun vitimismo burdo, pouco elegante. De aplauso fácil.]

O mundo sen nós segue de marabilla. Dá gusto ver desplomarse rañaceos enferruxados e vizosas hedras a abrazar campos de béisbol. Os cans atordoados nos pisos lánzanse escaleiras abaixo en busca do instinto wólfico perdido. Ah, todo é instinto entón. Todo é distinto. Como era de esperar nestes documentais, o xordo argumento de fondo é que unha catástrofe natural [ou provocada] que acabase con todos nós sentaríalle de perlas ao universo coñecido.

Logo estráñanos que haxa tipos que andan por aí co virus do ébola no bolso para ceibalo no primeiro bar de aeroporto no que o miren mal.