morriñas sen gravidade

Acabou o mes de, entre outras cousas, a pegada na lúa. Nunha canle de televisión pasaron un documental sobre astronautas. Norteamericanos, claro. Sobre rusos é moi estraño velos, a pesar de ser eles os xenuínos portadores do xen cosmonauta. Isto dígoo eu, naturalmente.

O documental céntrase nas sucesivas misións do sonado programa Apolo.

Cunha música coidadosamente estratosférica, digamos épica, vemos imaxes de naves como aves fénix que seguen o seu camiño tras atravesar bólas de lume, escotillas polas que emerxe unha conmovedora Terra ao lonxe, astronautas choutando pola lúa con bolsas plásticas e dicindo cousas tan anodinas na Terra pero se cadra tan abraiantes na Lúa como Hei, mira, unha pedra.

Hai momentos estarrecedores, imaxes de arquivo na NASA cando aínda se podía fumar e un senfín de frases lapidarias dalgúns dos 24 descerebrados [non os podo chamar doutro modo, encántanme os astronautas pero véxoos como descerebrados que poñen o seu corpo ao servizo dos cerebros dos que se quedan] que viaxaron á lúa como parte dalgunha desas misións, e a día de hoxe convertidos en avoíños Cebolleta a dispararen batallitas.

Un que non lembro, lembra: Limos unha pasaxe do Antigo Testamento que levabamos en papel incombustible nas instrucións de voo. Cando chegamos á Terra unha muller atea de Dallas demandáranos por ter mesturado Igrexa e Estado. Bueno, non sei…

Papel incombustible. Adoro eses materiais que só [ou na meirande parte dos casos] se atopan en órbita. Papel incombustible. Kevlar.Titanio. Xeles poliméricos. Mapas celestes. Astrolabios persas. Quillas do barco do capitán Cook.

O da demanda da de Dallas, sen comentarios. Que se pode dicir do país que máis zume lle tirou á arte de demandar, indemnizar e todas as súas variantes!

Buzz [Lightyear] Aldrin, sen dúbida o máis carismático, o Johnny Cash da lúa, inicialmente elixido para ser el o primeiro home en poñerlle o pé: O que me interesa son encontros. Encontros de órbitas.

Antes de saír á lúa, deixei de fumar en pipa. É o que lembro. Quizais tomei unha copa 3 días antes.

Es o tipo que camiñou pola lúa e tes que cargar con iso o resto da túa vida. Fagas o que fagas.

Neil Armstrong [en imaxes de arquivo]: teremos o privilexio de representar aos Estados Unidos en intentar levar ao home por vez primeira a outro corpo celeste.

A outro corpo celeste! Non di a palabra máxica: moon. Non a di! Podemos pensar que este tipo de Ohio foi elixido para comandar a expedición á lúa porque se trataba do menos humano, o menos emocional, o único que non lle daría unha importancia mística á súa pegada no pó lunar, senón nada máis unha pátina de deber cumprido e unha cita aprendida de memoria. Un pequeno paso e xa se sabe.

Mike Collins: que fráxil é esa cousa tan pequena. Non había nada na lúa que nos convidase a entrar nos seus dominios.

Decateime de as miñas moléculas, as da nave e as dos compañeiros procedían dunha antiga xeración de estrelas. E foi unha éxtase, así o entendo, unha epifanía.

Vendo ese documental ocórreseme que os productores xamais imaxinarían que una espectadora occidentala pensaría: penso nos rusos. Pero así foi. Boteinos de menos. Se estudei ruso foi por variadas razóns: a súa música, a súa literatura, a súa melancolía e a súa teima con saír da Terra. Penso nos cosmonautas rusos sen televisión que os gravase, sen frases gloriosas, sen márketing cinematográfico. Penso en Gagarin, Tereshkova e Laika. Penso nos rusos como garantía de que a chegada do home á lúa non foi unha montaxe conspiranoica, como hai quen cre [o meu argumento: se non tivese sido certo… os soviéticos porían o grito no ceo, precisamente!]

En xeral, vendo calquera documental ianqui sobre o cosmos… penso nos rusos. Mesmo que non queira, mesmo que intente concentrarme, mesmo que. A propia palabra cosmonauta. Só nos leva a pensar nos rusos.