O pretexto da tinta. A tinta como materia escura que conforma o universo dun texto tan absurdo como é un poema [un poema non ten sentido, é insignificante na vida dunha persoa. Por iso, cunha vehemencia pueril, necesitámolo]. No libro ése que non sei se aínda pechei – non atopo a chave-, incluín este texto.
Na súa versión castelá, o texto vivíu outra vida. De feito, ese foi o pretexto co que foi escrito.
E foi escrito como un xogo [unha simbiose] entre a carnalidade dun texto e varios tópicos da serie negra ou policíaca. O resultado final non me convence aínda demasiado, pero non sei por ónde meterlle o dente para varialo. Non quixen darlle un ritmo demasiado lírico nalgunhas partes, pero noutras si: dado que non existe o xénero negro en poesía, queda estraño inxectarlle compás e lirismo a unha temática de crimes e impostada sordidez. O sórdido ten o seu propio compás. Dende Catulo a Bukowski, sábese.
TINTA A PIQUES DE
[texto alla noir e gialla maniera]
Ás cinco hora solar atoparán os nosos cadáveres coa tinta desta palabra entre os dentes. Non debín escribila. Non debiches lela.
Pero o fixemos. E agora escoiten por que:
Fixémolo pola materia escura con que se fabrica
o soño en cada unha das súas páxinas
pola tinta negra do seu mercado negro
porque desexei lerte dentro deste texto
aínda sincopado sobre o chan -tanto así te violentaba-
co golpe de voz do que vai lido.
Porque o neocórtex de Howard Engel,
o escritor de novelas policíacas,
non nos recoñecería por escrito
grazas a esa alexia sine agraphia co seu punto cruel.
Porque a túa alma cutrelux de homme fatal
confiscou o meu corpo 12 de delitos e contívoos
como alento
contra o seu peito estafador impreso en crime.
Tardarían moito en atoparnos,
entre aspas e capitulares
contra a páxina 100 e a 70.
Chorreando tinta das nosas respectivas comisuras
os nosos pés de páxina amoratados
impresións dixitais sobre o papel verxurado e
unha Mystery Masterpiece a carón da alfombra
desangrando metáforas como esta, esta e esta -a cada
cal máis turbia-
sobre os teus ollos de desaugadoiro.
Un horizonte de sucesos rodéanos. Deste buraco escuro non hai saída.
Escribimos cando xa non se debía. Deunos igual a lei deste universo negro:
tamén a vós, escritos e fodidos, esquecerásevos.
Virámonos ao grafito.
Cometémonos mutuamente.
Amor meu e personaxe odioso.
A paréntese macguffin non bastou para agocharnos.
A cursiva truculenta non nos delatou dabondo.
Morremos pola tinta que percorre cada liña en suspense de cada libro do mundo. Somos friames de letras, papel sucio, tinta a piques de.
Tinta a piques de.
E xa nos escribimos demasiado.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
pregúntome que diría Hitchcock da paréntese macguffin,
ou de que metas o macguffin entre paréntese,
ou de que descaradamente o metas nun poema.
🙂
As parénteses son macguffins para manter o suspense do que se narra, ás veces con cuestións irrelevantes pero necesarias para seguir lendo.
Supoño que Hitchcock non estaría de acordo. É máis, daríalle bastante igual esta ocorrencia miña que podía ser de calquera.
[de feito, o é]
Continuará