Son necesarios, pois, os comentarios ou tan só un sistema de autocompracencia dos lectores dun blog?
Lido por aí, nun comentario de blog
casa de citas XXVII
…Estíbaliz Espinosa… palabra ciencia canto
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
…Estíbaliz Espinosa… palabra ciencia canto
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Lido por aí, nun comentario de blog
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto
Para mín sí que son, se non houbera ningún creo que pecharía. Pero se tivera 200 cada día se cadra non os leería. Así que creo que é un tema de cantidades, como tantas veces. ¿E para ti?
eu penso que non son necesarios, pero agradécense.
tamén penso que, se o teu blogue ten moitas visitas e poucos comentarios é porque non deixas a opción de que ninguén corrixa o que ti dis.
a maioría dos comentarios só veñen a corrixir ou matizar algo do texto publicado.
¿autocompracencia dos lectores?
… me parece que, así, extraído do contexto, non o entendo ben.
Pode ser que as lectoras nos autocomplazamos escribindo onde lemos. Si. Pero deberíalle compracer máis ao escritor/a. ¿non?
Verónica: cando botamos un ollo a blogs que pasan dos 20 comentarios por post, creo que en non poucas ocasións tales comentarios -e falo como comentarista nun par de blogs máis, leo bastantes pero non comento en case ningún- non achegan nada novo ao tema. Serven, ademais de para intentar outros enfoques, perspectivas e todo iso que xa sabemos, para alimentar outro tipo de substancia que non é argumental: amizade, intereses, poder -hai poder nos blogs, lonxe, moi lonxe, pero haino-, trollismo, idiotez ou exhibicionismo.
Non sempre é así. De feito, tan interesante reflexión atopeina nun COMENTARIO DE BLOG, comentario que ademais de alimentar a autocompracencia de quen así se expresou, sintetizou ás claras algo do que, con moitas máis palabras, falaba o texto-nodriza.
É evidente que tamén hai moitos comentarios que melloran o texto inicial. Con esa finalidade escríbense, por outro lado. O que nos leva de novo á autocompracencia do lector/a de blogs.
[estou recolleitando votos para deixar de ter lectores-comentaristas neste blog, parecese, pero non é así!]
Agradezo moito algúns comentarios, Verónica, e non che nego que me gustaría ter algúns máis, non moitos – e asinados, xa estamos fartos de autores anónimos do Cid-. Pásame o mesmo que cos euros: uns poucos máis, non demasiados ou xa a alma se nos escaralla.
Debo tamén dicir que outro tipo de comentarios -que normalmente xa nin aprobo- resultan meras boludeses, que dirían no aló.
Supoño que se algunha vez alcanzase cotas altísimas de comentarios podería responder mellor a esta cuestión. O certo é que creo que a xente que le e comenta aquí é, principalmente, amigable. Se non amiga [non vos coñezo a ningún dos 3 que deixastes comentario nesta entrada, por exemplo], si amigable. Este non é un blog de famosillos nin no que se cozan premios literarios, prebendas e demais.
Este non é un blog de cotizar.
Nervo: ben matizado.
Zeltia: a verdade é que cando empecei a escribir no blog pensaba que os comentarios me compracerían moitísimo, sempre e cando non resultasen ofensivos ou mesquiños, naturalmente. Pero o certo é que non sempre é así. Como xa dixen, por regra xeral interésanme, gústanme, espértanme a curiosidade por saber quen pode interesarse polo que deito aquí, leo todos e intento, sempre que entenda que existe unha apelación, contestalos. Non obstante, como lectora de comentarios tamén en blogs alleos, non podo deixar de xulgalos como prescindibles en infinidade de ocasións. E, sobre todo, nos blogs que alcanzan un certo número de visitantes. Por exemplo, pareceume acertado que unha páxina como Microsiervos os pechase, xa hai anos: todos querían ser máis listos, geeks, cools, nerds e guais ca eles!
En todo caso, enfiando o pespunte aberto dá túa cuestión final, como escritora interésame moitísimo a recepción do que escribo, sobre todo por parte daqueles que non son nin amigos ou nin sequera coñecidos. Que non me teñen cariño ningún, nin interese ningún. Todos os que estamos nisto sabemos cómo funciona a cousa literaria: coma calquera outra cosa nostra. Un comentario inocente, nese eido, pode resultar ata conmovedor mesmo para alguén tan escéptica cos sentimentos coma min.
E arf, arf.
Graciñas. Convídovos a un gelocatil a todos.
Este é un bo asunto.
Penso que precisamente a gracia dos blogs, a máis de ter un acceso directo e sen intermediarios ó texto, son os comentarios. Na maioría dos casos non paga a pena sequera abrilos –aquí está a autocomplacencia -, pois é raro ter algo interesante que dicir –e moito menos que sexa interesante de leer- polo que –creo- cumplen unha función comunicativa. ¡SI! estou aquí, pasei polo texto e teño algo que dicir!!!!
Este comentario é un claro exemplo disto. ^^
Estíbaliz, fodéronos a Sloterdijk –con perdón-.
Pois si, de acordo, Enrique.
E mágoa de Sloterdijk, mágoa.
Coincido có da cuestión de número. A xusta medida, que dirían os clásicos, ¿non é?
Os comentarios que máis agradezo no meu blog son os que aportan unha visión do que escribín, que eu nin sospeitaba que podía ter.
¿Necesarios ou autocomplacientes? Depende dos comentarios en sí.
Presentiment – is that long shadow – on the Lawn –
Indicative the Suns go down –
The notice to the startled Grass
That Darkness – is about to pass –
O agoiro é esa sombra alongada sobre o prado
que anuncia o solpor.
A noticia para a herba abraiada
é que a escuridade está a chegar.
Seguindo con Emily Dickinson:
Soy nadie. ¿Tú quién eres?
¿Eres tú también nadie?
Ya somos dos entonces. No lo digas:
lo contarían, sabes.
Qué tristeza ser alguien,
qué público: como una rana
decir el propio nombre junio entero
para una charca admiradora.
Versión de L.S.
Prefiro esta tradución:
¡Yo no soy Nadie! ¿Quién eres tú?
¿Eres -Nadie-también?
¿Ya somos dos entonces?
¡Ni una palabra! ¡Lo pregonarían, ya sabes!
Ser -Alguien- ¡Qué aburrido!
Como una rana -¡Qué vulgar!-
Pasarte Junio entero diciéndole tu nombre-
¡A la primera Charca que te admire!
Tradución para Cátedra de Margarita Ardanaz.
Aínda que resulta moi fastidioso ter que andar dilucidando qué quere dicir tanta maiúscula, tanto guionciño, típicos desta muller que escribe textos tan desconcertantes e breves como tumbas infantís. Este en concreto expresa ben ás claras o guillada que estaba a Dickinson, probablemente obrigada a ter que falar de cortiñas de cretona na súa casa de Armhest ante un té para convidadas. Encántame o da ra. Lembroume ao señor Sapo que lía de nena en El viento en los sauces e á ra de Basho que lía de universitaria, cando era cool e friki e tan.
Grazas por brindarme cinco minutiños de comentario autocompracente e alla violeta no meu propio blog. Vivamos todos! Vivamos- Todos! Todos os Ningúns-!