Ninguén pode escribir Esquécete de min e deixalo así, escrito no universo meteórico das cousas escritas. E moito menos pode publicalo. Ninguén pode. Iso é unha desfachatez, unha deshonestidade literaria e debería castigarse, xustamente, coa indiferenza e o esquezo, que é o que en última instancia quen iso escribíu e publicou non pretende.
Toda palabra escrita é unha súplica de lembranza, está ben claro. Hai uns dez anos matinei nalgún lugar acerca do anonimato, díxenlle a alguén, a uns cantos, non sei, ás froiteiras, que me gustaría publicar algún libro asinando como anónima. De inmediato palpei os grumos de estupidez das miñas palabras. Pero tamén a súa razón. De contino merodéabanme textos que falaban desa inevitabilidade da memoria que é o esquecemento. Na obriga estaba de cuspir eses textos.
Así e todo nunca escribín: esquéceme. Non me lembres. Figúraseme un visado directo ao reino do patetismo. Figúraseme ordenar Lémbrate de min pola vía da autoconmiseración e o vitimismo.
Como dicía alguén, talvez Vila-Matas citando unha cita: vive coas virtudes romanas. Estoicismo. Acepta o esquecemento. Sorrí mesmo que non te vaias fosilizar. Escritores do mundo: deixade de chorar.
Apuntando a unha diana similar [e que para min supón un dos grandes temas/teimas do noso tempo, entre escritores e non escritores, dado que todos aquí somos 1/6.000 millóns, todos formamos parte da mesma fodida ecuación cun denominador cortexando ao infinito], a novela Plataforma escrita pola anomia de Houellebecq remata cun: Seré esquecido. Seré rápidamente esquecido.
Dirán: trátase do mesmo: Esquéceme [ou Non me lembres] e Seré esquecido. Pero non. En absoluto é así. As dúas primeiras son sentenzas que buscan volver apuntar co dedo ao emisor; son súplica; son perdonavidas; son humildade de dobre fondo. Como diría Prétextat Tach [non vou poñer link: googleen se queren]: iso é mala fe.
A terceira, a de Houelle, é abatemento; sima desasosegante; inevitabilidade. Paradoxo: tratar de acuñar, de fixar no tempo unha desaparición no tempo. Iso é honesto, unha mentira honesta. A certificación en frío de algo que nos repugna: alcanzar a nada en neuronas alleas.
Se as palabras non son inocentes, o mesmo aplícase á sintaxe na que viven engaioladas. Sabemos a medias da existencia dunha delgada fronteira que separa a estupidez da literatura. Quizais por iso a estupidez e a literatura ás veces foden como tolas e nos dan a sensación de vibrante frescura.
Pero non.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
O “verba volant scripta manent” é un tópico latino que revela unha das posibilidades da escrita, só unha. Mais eu creo que non todo o mundo escribe para perdurar, nin para ser lembrado, nin…
En primeiro lugar non hai diferenza entre a lectura e a escrita (Derrida). Ninguén le sen escribir e ninguén escribe sen ler. O feito da literatura ser unha arte diexética, como a música, implica que en todo instante hai unha memoria e unha previsión. Tempo polo medio. Na páxina 40 da novela teño que lembrar o anterior e prever o posterior, o mesmo que no minuto 50 da 9ª sinfonía.
E non poderíamos proclamar que lemos para sermos lembrados.
En calquera caso quen vai ser lembrada é unha entidade sociolóxica, a “ficción autora”, que en nada se corresponde coa entidade carnal “autora real”, que morrerá, será incinerada, etc. Pretender que algo desa carnación vaia manterse en relación con esoutra ficción construída polas sociedades presentes e do porvir é un exercicio cando menos teolóxico.
A lembranza, ademais, é unha sutil urdideira, sempre mentindo, sempre argallando no seu propio beneficio. E xa non digamos a memoria social. A lembranza como estratexia de ficción ten sido empregada máis dunha vez para construír textos literarios (Proust pensou que chegaría a algures por ese camiño).
Tampouco entendo que ten que ver a honestidade con todo isto.
Así que a min paréceme perfectamente coherente e honesto pedir que se esquezan de un ou de unha.
Nietzsche dicía que a historia non era máis que o exercicio do esquecemento. O historiador lexisla non na memoria senón no esquecemento.
En fin, habería que organizar un congreso sobre isto.
Uf, contéstolle máis polo miúdo mañá, que hoxe teño que limpar os zapatos e deixalos na fiestra pero así, a bote pronto, penso: se escribir é ler e ler é escribir ambas son unha versión palpable da memoria e da empatía; cando digo o de escribir para perdurar non me refiro ao sentido único da posteridade: creo que tamén escribimos para lembrarnos de nós mesmos no futuro, non só para que nos lembren. A escrita son enxertos de memoria, pero tamén da nosa propia. Paralelamente, admito que a escrita e a lectura teñen moito que ver coa empatía, coa disposición para sermos Outro. É outra maneira de enganar ao tempo e ao espazo. Ás veces saímos da lectura como dun soño: cústanos volver a ser nós, temos que volver a esa ximnasia mental de lembrar quen viñamos sendo.
O que acontece é que iso de “escribir para que nos lembren” soa fatal, ninguén o acepta así polas boas porque é unha frivolidade, unha vaidade que non desexamos para a literatura. Sen embargo, dígame para qué outra cousa serve deixar algo por escrito, e non me diga para comunicarse co alén, para expresarse, para estar a ben con un mesmo e toda a proxenie de respostas trilladas nesta cuestión.
Por outra banda: “esquécete de min” pide “lémbrate de min”. É por iso que sosteño que é deshonesto co lector. Como o é na vida real: ninguén que nos diga “esquéceme, anda” quere que o esquezamos en verdade. O esquecemento xorde sen imperativos, nútrese, precisamente, da falta de imperativos, da falta non sentida como falta.
Vanlle traer carbón, como siga por aí…
Gústanme as vosas reflexións. Semellan mui profundas. O feito de expresar sempre supón o desexo de perdurar nos demáis. Mui humano, por outra parte. Hai miles de millóns de persoas que non deixan pegada, probablemente con sentimentos tan profundos e singulares coma os que escriben tratados profundísimos e os que logran ser escoitados e incluso lembrados.
Non sei. Sobre este tema a min gustoume “La inmortalidad” de Kundera.
Saúdos. Grazas polas vosas reflexións.