Algún célebre astrofísico comentou nunha ocasión que, cando se lle preguntaba á xente como se sentía ao contemplar as estrelas na noite, adoitaba responder algo como isto: “Sinto ínfimo, pequeno na grandiosidade estelar, unha pulga no firmamento, a humanidade non somos nada e etcétera and so on”.
Se a metáfora do universo é [ou foi] o envase e pretexto dunha parte dos meus textos, é porque me acontece o contrario.
Síntome protexida pola súa indiferenza, sei que a nosa estatura humana non lle debe nada a nada en concreto. Se acaso, curiosidade. E iso debémolo a nós, nin sequera ao que pode existir aí fóra. Invádeme non a estreitez da angustia e da cativeza, senón a amplitude do que se dilata por empatía con algo grande. Empatizo ata ese punto. Do cabelo aos pés, habito un corpo que é prolongación de todo iso e, polo tanto, parte dun sistema colosal de paradoxos e casualidades e, quizais, destinos e do que sempre quedará unha parte -xigante- sen comprender por completo.
O ceo estrelado. O universo. Qué márketing tan _________ tes.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 