curiosidade

Comparto plató con dous escritores. Un deles, narrador e poeta, presenta o programa; a outra, poeta, vai coma min de convidada. Non entendo moi ben por qué acudimos dúas cando os convidados masculinos ao programa adoitan selo en singular. É dicir, un e basta. Daquela famosa ecuación Vale máis un home ca sete mulleres, o segundo termo da comparanza seica vai reducindo co paso dos anos e das políticas de igualdade: na década dos ’60 un home valía por 6 mulleres, nos ’70 por 5, por 4 nos ’80, nos ’90 por 3 e na primeira década do XXI por 2.

O 2011 semella un ano crucial en toda esta matemática sexuda, como poden deducir.

Polo de agora, nisto das entrevistas un home entrevistado vale por dúas entrevistadas. Isto marcha!

[…]

Nas conversas off-micro hai algún intercambio de cromos: ti a que Insti Cervantes vas? Ao de Groenlandia ou ao de Micronesia? Eu vou ao de Alá. Pois eu ao de Máis Alá. Aláblablablá. Os escritores sómosche o peor, postos a presumir de chorradas.

Intento desentrañar o fondo escuro que nos rodea, perfilado de xente silenciosa que fai e desfai o seu traballo sen tropezar cos cables. O decorado do plató vai conformado por unhas cadeiras apiladas, unhas do dereito e outras do revés, brancas. Pregúntome qué poden significar, a súa relación cos libros. Todo nese plató lémbrame a un escenario de teatro recollido e limpo, logo da función das oito. As cadeiras apiladas transmiten esa sensación. A sensación do traballo feito. Alguén da limpeza colocounas así, unha vez marchou o público, parecese. É iso a literatura? Un escenario baleiro e recén fregado? Hai un grupiño de cadeiras aquí, outro un pouquiño máis alá. Parecen piras. As cadeiras son boas para sentarse e ler, disque. Persoalmente prefiro a cama. Pero ben vale unha cadeira, a falta de. As cadeiras do revés insinúan un monumento punk á lectura. Gústanme. O resto do plató respira en tebras. En silencio. Como boa parte da xente deste oficio.

A entrevista discorre rápida. Non me gusta demasiado a televisión. Obriga a unha superficialidade, é un medio dominado por unha certa clase especial de hipocrisía. Creo que sarcasmo e ironía rondan por internet. A hipocrisía e a fatuidade, pola televisión. Con todo, a entrevista resulta distendida, algo elemental nas súas formas. Nun momento dado hai un parón coa palabra divertido. O presentador pensa que non o entendín e dille á outra poeta: Divertido, de di-vertere, ti como filóloga saberás que… No subtexto quere dicir: Ti e mais eu -filólogos- si nos entendemos, etimoloxías e tal. Vou abrir a boca para indicarlle, amablemente, que tamén son filóloga pero calo. Vou abrir a boca para indicarlle, amablemente, que de todos modos NON cómpre ser filólogo para entender a etimoloxía de di-vertere, sub-vertere e ata vertedoiro e adverso pero calo. Vou abrir a boca. Todo está indo ben, con riquiñismo e boas intencións. Calo.

Ao rematar de gravar, volven as charlas paraliterarias, o intercambio de cromos informativos: Vas ir mañá ao de Gaiás? A min xa nin se me pregunta. Dáse por feito que non vou. É con invitación, exclusivo para vip’s culturais. A única vez que me convidaron a algo semellante, unhas medallas das belas artes, non fun. Gardei a invitación, iso si. Os meus netos non teñen por qué saber qué clase de avoa desleigada tiñan. Se fun ou non fun. A deixarme ver. Encantaríame dispór dese provincianismo adorable, ese clic preparado para que me rechiflasen automaticamente esas cousas: sería de utilidade nunha traxectoria literaria. Pero non me chiflan demasiado. Lamento tanto a miña condición de toxo social.

Os outros dous asisten. Xustifícanse: Non, eu vou por curiosidade. Non, eu vou por curiosidade, a ver qué tal fixeron alí. Iso é. Por curiosidade, si. Por curiosidade. Eu tamén, teño moitísima curiosidade. Obsérvoos. Remarcan moito a palabra curiosidade. Unha palabra que eu respecto. A curiosidade é nobre, pero non solemne. A curiosidade. Eu sinto tanta curiosidade por tantas cousas. Éme unha vibración tan familiar.

Penso que se eu tivese sido convidada e aceptase ir desta vez, contestaría en cambio aos que me preguntasen: Vou á inauguración da nova cidade da cultura porque quero ver e que me vexan; quero podelo contar despois; quero dicir, Eu estiven con Leitizia, qué delgadiña é, mimadriña, qué pouquiña cousa se vía co grandirmo que é todo aquilo; quero cobadearme cos importantes, cos que me poden dar traballo nas políticas da cultura, quero comer dos seus pinchos e catar dos seus caldos; saír nesas fotos que logo todos miran, envexoentos, a ver quén estivo e quén non; quero poder exclamar con acerto jajaja!; quero ser a primeira cidadá da Cultura. A que desembarcou do Mayflower da Cultura, da súa barca de pedra baixo a atenta ollada da Raíña Lupa. Estar alí, como primeiro contido dese pedazo de continente. A curiosidade? Ah, bueno, si, claro, a curiosidade.

O inmenso continente da Cidade de Cultura, case do tamaño de Oceanía.

Estamos expectantes por ver todo o seu contido, por formar parte del. Alí corremos, deixándonos as unllas de curiosidade.

[…]

A curiosidade é un patrimonio inmaterial. O patrimonio dos que poden coller un coche e ir satisfacela calquera día da semana. Sen pinchos. Sen escoltas. Sen flashes. Armados dunha curiosidade que non camufla nada.

Soas.

Sos.