canto nascimento

Comigo vai un amuleto dende moi cativa, baixo un lunar que se me avulta no pescozo. Unha sorte. Un amuleto.

Baixo a pel. Nas membranas. Nos sangumiños íntimos.

Teño a sorte de cantar. De non facelo en carreira. De gañar algúns cartos por facelo. Pero de non fermentar altas ambicións, prazos, presións cunha carreira musical ás costas. Teño a sorte inmensa de cantar nas pequenas casas que habito. O outro día lía unha entrevista cunha cantante, non lembro con exactitude, pode que se tratase de Luz Casal. Dicía algo así como “Eu non son das que van cantando pola casa”. Como? Lin ben? Entendería ben a xornalista? Como podes ser cantante profesional e non cantar pola casa? Só cantas con público, logo? Que canto tan programado, tan frugal se ben o pensan.

O canto non é como a escritura, non precisa dun público leonino que che devore no papel, só te precisas a ti mesmo e un lugar con boa reverberación, como os alicatados do baño, as igrexas abovedadas ou os túneles sen tren á vista. Eu teño a sorte de ir cantando pola rúa. Nos semáforos. Nos portais. Nos baños públicos. Nas portas xiratorias de Correos. Nas galerías do metro cando non hai músico incorporado. Tiven a sorte de cantar soa ou acompañada, cando cómpre empastar a voz e coidar de non canibalizar a voz do outro. A cappella e con instrumentos. Con pianos, guitarras, baterías, contrabaixos, serruchos, orquestras, cuartetos de corda, trompetas, laúdes. O público dáme igual. Os aplausos fanme sentir incómoda. A xente pónme nerviosa coa súa expectación. Interésame a voz pura, como unha cousa que se expulsa, como un vómito de cristais. Interésame botar a caverna fóra. Dárlle a volta á pel. Agrutarme. Sinto predilección por cantar no alto das igrexas, no que ninguén me ve, coa xente dándome as costas e as coronillas, sinto cómo a miña voz lles repasa o pelo unha e outra vez, sinto cómo me estouran os protóns entre as mandíbulas. Esa é a única gloria na que creo.

O máis similar a levitar.

Cantei en octeto, en coros de oitenta, de cen persoas, de duascentas, en coriños de vinte, en duetto, disfrazada, uniformada, espida na ducha, coma todos, cantei soa cunha guitarra nos festivais do colexio aos dezaséis, en mercados medievais, en locais punkarras, casei a centos de parellas, fixen correr o rímmel a decenas de madriñas, son culpable do pranto de ducias de fillos e viúvas, acompañei a inxesta de incontables canapés, molestei aos veciños, namorei nun coro, sinto cómoda con case todos os músicos, amo as pianistas rusas, perfectas, que me acompañan ás veces, os galegos, coñecín arxentinos, rumanos, cubanos, escoceses, húngaras, ucraínas, admiro as sopranos lixeirísimas que habitaban o grande coro da Sinfónica, as contraltos algo menos encorsetadas, lembro estremecer sentindo nos peliños da caluga algunha pasaxe por fin ben feita dos tenores, que cantaban xusto detrás, cantei mal e cantei ben, e ata moi ben, e cambiei as letras, improvisei, perdín, atopeime no medio dun cambio de tonalidade cunha encrucillada armónica diante, e saín airosa, ou máisoumenos, deixei o tabaco aos vinte, cravei tresillos coma taconazos tactactac, carraspeei antes de tomar aire, anacrusei, fiatei, legatei, vibratei, rallenticei, cantei ríspido, espigado, tremelucinte, besbesante, submariño, gastei serotonina cantando, renacín cantando, reconcilieime coa especie humana, morrín cantando, esvaecín, desaparecín, nacín cantando e así medrei, de tanto como cantei, cantei moitísimo, intensamente, partituras que non sabía ler ou un fun aos poucos, de Tom Jobim, de Haendel, de Nina Simone, de Shostakóvich, de Siniestro Total, de Lhasa, de Mozart,  de Luar na Lubre, de The Cure, de Patti Smith, de Satie, de Cole Porter, de Bach, de PJ Harvey, de Nacho Vegas e Christina Rosenvinge, de Debussy, de Gershwin, de Bob Marley, de Leonard Cohen, de Amalia Rodrigues, de Chaikovski, do Livre Vermell de Montserrat…

Un ex-compañeiro de Aisis, un octeto vocal, chamoume para gravar en cuarteto algúns temas iberoamericanos. Cada pouco imos ao estudo de gravación e canto. Levamos varios meses así. Non hai data de nada. Non hai casa discográfica detrás. Non royalties á vista. Esta semana ando a mirar a partitura de Beatriz, de Chico Buarque e Edu Lobo, de O grande Circo Místico.

Escoito a versión do fabuloso Milton Nascimento. Esa voz andróxina, tan querubina que el ten. Neste tema que, como boa parte da música brasileira, non é fácil de cantar: esixe un rango amplo e moito dominio dos cromatismos. Unha partícula do seu canto nace e move en min, como a auga nun cántaro de barro. No barro mesmo do cántaro. Malia que o cántaro estea baleiro. Por moi cursi ou ñoño que nos poida parecer todo isto, o tema emite unha ondulación destinada a nos atravesar coma uranio. Un vapor de opio. Unha néboa que entra nos ósos, canda o reuma. Unha transfusión de estancia a estancia.

Levo apenas un par de días con isto e creo ser feliz.

Diz se é perigoso a gente ser feliz

Aquí escóitase o tema Beatriz, de Chico Buarque e Edu Lobo, por Milton Nascimento

Olha
Será que ela é moça
Será que ela é triste
Será que é o contrário
Será que é pintura
O rosto da atriz

Se ela dança no sétimo céu
Se ela acredita que é outro país
E se ela só decora o seu papel
E se eu pudesse entrar na sua vida

Olha
Será que ela é de louça
Será que é de éter
Será que é loucura
Será que é cenário
A casa da atriz
Se ela mora num arranha-céu
E se as paredes são feitas de giz
E se ela chora num quarto de hotel
E se eu pudesse entrar na sua vida

Sim, me leva pra sempre, Beatriz
Me ensina a não andar com os pés no chão
Para sempre é sempre por um triz
Aí, diz quantos desastres tem na minha mão
Diz se é perigoso a gente ser feliz

Olha
Será que é uma estrela
Será que é mentira
Será que é comédia
Será que é divina
A vida da atriz
Se ela um dia despencar do céu
E se os pagantes exigirem bis
E se o arcanjo passar o chapéu
E se eu pudesse entrar na sua vida