panacea

panacea

O orfidal nas perdices hai tempo que o inxecta,
Cincenta.
Non hai nada como isto, non.

Cun tic na lingua, Brancaneves -os ollos vermellos
redondas mazás red winter–
fisga entre cortinas a chegada do camello
e un sabor a quark rube polo seu rubor arriba.
Pero non hai nada como isto.
Oh. Non.

Os receptores de dopamina de Aurora, a bela Aurora,
aletargan baixo o peso específico da olanzapina.
Ou iso di o seu médico, vestidiño de azul.
Aurora, a bela Aurora, esborralla en calquera pantalla
deixa caer os seus brazos ata o mediodía.
Silentes coma medusas
os seus intestinos removen un Rohipnol e ela sente
no seu narcótico dosel sen pulso apenas,
que non hai nada como isto, que non. Que non.

Sen sorte Lazarillo -adicto ao crack- esmola un maravedí
ao seu Anónimo. Unha arañeira de desgusto
tece a xeada ao redor do noso tórax neno.
A éxtase de Hans Christian, a Barbie barbital
irmáns Grimm de metaanfetas, ditándovos frases
mutuamente.
Empézannos a fartar
a fraca Rapunzel e os seus sales de litio
a Raíña das Neves e o seu cristal sucio
o príncipe Sapo abarrotado de pastis.
Non hai nada como isto, é un croar.

Queremos pechar o libro, despavoridas as branquias, pechalas
como se pecharía un bosque se a choiva o conmovese.
O lobo bocexa en Lobios e o seu alento non apesta a avoa seca
senón a codeína. Amorfinado na súa dor de non ser lobo
o lobo lobisca, cabecea, traba nunha pata
e non oubea de pesar porque non sabe cómo.
Ulisca
que non hai nada como isto, que non,
e ante el
Carrapuchiña.

Incomprensiblemente Carrapuchiña.
A piques da idiotez fermosa.
As fazulas sonrosadas
o corpo neno.

Cristalina nas súas pupilas
non rehabilitadas, nunca afundidas.
Limpa como a primeira vez que a viu.
Moito antes
de perseguirse
á sombra das neuronas.

Nada como isto. Non.

Estíbaliz…Espinosa, 2011