Volvín soñar con el: co tsunami que arrasa a miña cidade, ao norte do sur do hemisferio norte.
Baixaba eu a Riazor logo de quedar con alguén. Todo o barrio do paseo devira unha praia, azoutada por ondas xigantescas; ficaba apenas nada en pe, nin edificios, nin prazas, nin estadio de fútbol, nin cafés nin a única libraría que hai nesa zona. Nada. A xente, lonxe de alarmarse, bañábase, facía surf, berraba de alegría insensata un segundo antes de afogar. Pasábao bomba. As ondas, medo daba velas. Dez pisos de altura de auga, algas e escuma fedorenta. Sedíame eu.
No lugar onde debería erixirse a Torre, agora mergullada, adiviñaba un intermitente resplandor submariño. A Torre mergullada. Qué peza para un Debussy.
Pero alí de Debussy nada. Só resistía unha casiña en medio dunhas árbores inesperadamente tropicais. A xente chamábaa a cabana do garda forestal. Garda forestal no medio dunha paraxe tsunamizada pouco apta para a vida de calquera especie carente de agallas. A min pareceume lóxico, dende logo: xamais boicotearía o meu propio soñar.
Fun coñecer ao garda forestal, vagas esculpidas coma rañaceos.
Espertei enchoupada. A suor leva sal tamén. Un souvenir terrestre de cando fomos mariños.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Tal que así.
Tal cal. Levo dende nena con ese soño recorrente. A saber con qué nova de xornal ou clase de ciencias do vello EXB se me infiltrou.
A ver se alguén me plantou unha inception!
Grazas polas imaxes, Calidonia.