O poema que está sentado no
extremo sur do sofá
desenfunda
e di:
¡a rascar os collóns!
Ch. Bukowski, toca o piano borracho como un instrumento de percusión ata que os dedos empecen a sangrar un pouco, Eds. Positivas, 1993
Lin iso no 94 nun libro que -e decátome hoxe, J.- nunca devolvín ao seu dono.
A epifanía foi esta: non só importa a actitude do poeta cara aos poemas, tamén a dos poemas cara a un autor. E se os nosos poemas son claramente sabotaxe?
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Este libro é deus. Xa só polo poema “Abraza a escuridade” paga a pena.
“…esvara”
Os poetas nacen dos/nos poemas, e non antes. E, como todos os fillos, non sempre comprenden os seus pais. Non sei de poetas que sobrevivisen sen poemas, mais si de moitos poemas que sobreviviron sen poetas. Ninguén é poeta antes do poema. Acaso tampouco despois. Os poetas non sobreviven á súa poesía. Os poemas disparan contra eles. O poeta que sae do poema non é o poeta que fai o poema. Bukowski xamais tivo intención de dicir nada, os seus poemas actuaron sen pedirlle permiso, os seus poemas taparon o cheiro a whiski… A falacia intencional é a nai de todas a mitomanías literarias. Mais o sentido está no grafo 1 de Lacan. Os poemas falan sempre mal do seu poeta, mostran todas e cada unha das súas miserias, os seus problemas coa linguaxe, as súas crenzas, as súas inxenuidades, as súas supostas sinceridades, a súa, oh, autenticidade, a súa identidade como eterno retorno do mesmo. Canto humus tratándose duns simples trazos, canta vontade, canta pulsión. Este barro mortal que envolve o esprito…
Se somos o que escribimos, como apunta atinadamente, cal é a diferenza entre internet e calquera outro medio escrito? É que Bukowski é algo máis, por non ter usado internet? Os poemas son unha bomba que lle lembra ao poeta que quen escribe é o Outro.
Si, Samo. O libro é deus. E B. o diaño. “mantente lonxe de deus”. Grande ácrata, o tipo.
Ese libro [ese deus] ten poemas que mira que se dan ben: o da mazá, o da serea, unha bomba atómica pequena, 2 moscas, o porsche vermello… Que mira qué ben se dan. Danse como froita de temporada.
estrougwsa: Os poemas disparan contra os poetas, di. Certo. Todo dior quere acabar connosco. Somos o peor do peor do máis peor. O infinito peor, o peorérrimo.
A diferenza entre internet e calquera outro medio escrito é que internet tamén o usan os que non len [e que cren que seguen sen ler]. Os rapaces de 15 anos en redes sociais están lendo sen decatárense, a cotío, e cando escriben algo nun blog or whatsoever e se preocupan minimamente da sintaxe, a tipografía, o estilo, etc. coa que se presentan ante o mundo, están a proceder de igual xeito que un escritor. Xa sei que o volume e calidade das lecturas non será igual, que media un abismo entre escribir nun blog e escribir unha novela, ou un poema, abofé.
Pero o abismo que media segue a estar cheo de letras, arquitecturas sintácticas, maiusculismo ou minusculismo, tinta, puntos… golpes de efecto, no fondo fondirmo, literarios, xornalísticos. Escritos.
Acho, en fim.