Atrapar saltón cun trueiro. Meter saltón en bolsiña. Velo mover as anteniñas na viaxe de volta. A peluxe suave sobre o exoesqueleto. Élitros, que son ás, que son un “avoaragoraxa” para o saltón. Collerlle algunha clase non identificada de agarimo ao saltón. Sentir mal polo saltón. Sentir peor polo saltón. Imaxinarse saltón en bolsiña plástica, en oco negro baixo radio de coche, con monstros cheirentos con mans de sapiens que me examinan mentres escoitan música que non coñezo, que non é grilo nin arao. Ser saltón con ollos saltóns. Un corazonciño sen tagmas. Sintagmas sen sintagmas. Pensar não. Discreta e pálida hemolinfa posta á disposición da especie. Que milleiros somos.
Protocerebralmente doume conta de todo.
Alguén na casa fríe o saltón. Pápao.
A entomofaxia tamén será un recurso alimentario de primeira orde no futuro nisto que chamamos Occidente. Na meirande parte do planeta xa o é.
Os insectos son sabrosos e fonte de proteínas. No chocolate ou no brécol xa comemos habitualmente unha chea de insectos e larvas. Só temos que dar o paso a facelo conscientes.
A entomofaxia garante, din os expertos, unha carencia de filiación sentimental co animal sacrificado.
Nunha sociedade de empatía progresiva, a observación non deixa de ser kafkiana.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
e logo? se papamos cefalopodos e nécoras, non habemos gostar dos que andan polo chan? son máis limpos os do mar? os fillos dos netos de Cunqueiro han escribir (se cadra) sobre remolachas, grelos e mariscos de terra…
Hehe, si, home. Certo. O saltón arrubia na auga a ferver coma o faría unha cigala: estamos claros en que son curmáns. As miñas palabras non van tanto polo escrúpulo a zampar insectos de terra [se me poñen unha tortilla de saltóns con, digamos, uns 50 crocantes saltóns non creo que teña moito reparo] senón ao feito de encariñarse cun só exemplar que vai servir de cobaia.
Probablemente se algún día paso a tarde xogando cun polbo [dubídoo, pero adiante] ou cun cangrexo, non me vai facer graza metelo na pota despois.
Que iso de que cos bichos non nos encariñamos pois vale. Pero non sei. Nunca che van mirar con ollos de coelliño ulisqueante, pero a expresión dun saltón metido nun plástico e evidentemente nervioso, por moi marciana que sexa, tamén dá na fibra sensible dos idiotas entre os que me inclúo.
Orabén: un postriño de cascudas [Clarice Lispector: A paixão de G. H.] cortadas e peladas e achocolatadas? As tenras ninfas de cigarra, das que [disque] falaba Aristóteles? Un panciño de vermes gordochos? Se están todos mortos, vale. Pode ser. Vale.
A min dáme mágoa ata o mexilón-sen-cara cando cae na pota fervendo. Iso si, unha vez servidos e alimonados pápoos sen arrepío ningún.
Estariamos bos os galegos se nos puxeramos melindres con iso a estas alturas do crustáceo!