ceo do norte {1}

Plaxio con este título o nome dun programa de CuacFM que hai uns anos presentaban Juanjo Casteleiro e Sandra G. Rey. Plaxio ou homenaxeo ou simplemente postmoderneo? Pregúntenlle aos avogados de María Kodama, que o teñen claro. Porque eu non.

Sirva este título polo de agora homenaxe -agarden, o título do programa tamén exercía como tal título nunha canción dos Planetas que á súa vez soaba similar en titulística ao Northern Sky de Nick Drake… grazas Sandra!…- para mencionar que dende Cantabria, un ceo do norte pouco sospeitoso, lanzouse hai uns meses unha proposta de poesía: cinco autoras cántabras escollían a outras tantas do resto do país.

O resultado é este libro no que participo, elixida por Marián Bárcena, baixo o coidado editorial de Elda Lavín -directora da colección La mirada creadora–  e onda Vanesa Pérez-Sauquillo, Chantal Maillard, Elda Lavín ou Ana Rodríguez de la Robla. Todas mulleres. Non todas do norte. Novas e vellas e a medio cocer. 5×5, velaí- voilà:

Velaquí as miñas traducións a galego dun par de textos de dúas das autoras da escolma:

Centro da terra

Vésea espreguizando amodo:
a couza compracente das horas.
E o espello no que acabas por te ollar.
Brisa. Vento. Pólas irtas.
As follas secas que no seu voo máncante,
rasgan a túa pel, sarxándote a carne
con mestría, para que sintas as mans do inverno.
Ah, ese tremer de neve dorosa e pura
que é o alento xeado dun poema.
E na cándida pantalla unha muller
que se lava os cabelos, mentres morre aos poucos
coa auga, mentres lle agroma a beleza
do seu pelo, daquela auga
que lle escoa caluga abaixo, que lle fende
a testa, que lle rabuña a vida con dozura
como só a auga pode facelo.
Como só un poema- branco e frío- sabe facelo:
esa agulla precisa do intre
no azougue intacto dos anos.

Ana Rodríguez de la Robla. Tradución a galego de Estíbaliz Espinosa

Os anos fabulosos

Permite unha marabilla e serache devolto o imposible.
Afasta a vaidade e chegará o lúcido.
No bordo do mundo un ave ízase ao ceo
do gozo.
Toma a forma da xuventude, a inocencia do neno, a fiestra
do que asoma para ser asombrado.
Amósate, medra: alumeado
por un afán que dure o que a vida.
En rolda de sentimentos que se abren
para deixaren espazo a un aire quedo.
Alza a ollada dende eses ombreiros a soster o ceo.

Co seu silencio que non quere ser pronunciado, virá
un amor sen fisonomía
concreta a bailar no teu peito.
A deriva do mundo
salvará, no que acertes a dicir, a súa tenrura.
As máxicas verdades
tamborilarán nas túas tempas.
O tempo será máxico, e ti nel.
Baixo un instante, e sen sabelo, teralo todo.
A selva feliz que rouba calquera paisaxe anterior.
As ás limpas para mover o que ignoran
deixarán na túa man
as súas follas frescas de orballo.
A aceptación dunha luz que nos acompaña.
O amor é o seu nome.

Trae bens lixeiros. Coma o descoñecido,
sé sopro, o grande substituído cando marches.
Lembra sen dor o ruído da seda nas sabas.
O que foi son de amor. O que antes de durmir
tiveches e, logo, soñaches, e estaba
ao espertar canda ti. O corpo
cobizosamente adorado mentres respiraba
sen saber que o mirabas e o derramabas nos teus ollos e facíalo fluír
polo pensamento da túa man sempre.
A rentes de ti: sen término.

Segue a soñar ata que che alcance a vida.

Vivimos para o mundo. Na súa beleza logra
a beleza que mereces. Pón no seu rostro o teu.
O seu ruído de primavera branca, a súa sombra
do que elixes cando aloumiñas,
o seu don de intre inacabado.

Non inquietes as estrelas, comprende a súa distancia
e bota a andar.

É unha rexión indixente
o amor. Belo, inexacto, precipitado, alegre:
Dálle o teu corazón. Queda co meu.

Marián Bárcena. Tradución a galego de Estíbaliz Espinosa