afiuzarse poemas

Levo un tempo publicando poemas soltos aquí, poemas que non conforman libro ningún. Algúns porque quedaron fóra dos libros que foron a imprenta, outros porque se escribiron despois. Sei de certo que, como estratexia, publicar poemas nun medio como é un blog propio parecerá bastante miope. Mesmo adianto títulos de libros, proxectos, traducións en marcha, ideas a medias… co risco que iso pode supór e que todos supoñemos.  Sempre hai oportunistas que finxen non ler nada, invisibilizan, fan coma que non e logo, zas!, aparecen con ideas alleas e 400 reflectores mediáticos para que todos os miren. E nós aquí de idiotas, contando cousas!

Pero volvamos aos textos deste lado do «telón de ceros [e uns]». Que pasa con eles, que carallo de vida teñen? Ninguén dará un peso por eles. Desvalorízaos de antemán. Publica aquí porque ningúen a publica. Non se cotiza. Non se dá importancia. Non sabe dosificar a intriga publicitaria. Estes de internet non saben venderse. Non elixen ben. Son preguiceiros. Por que non están no mercado. Por que non fan como se debe. E se logo devecen por publicar? Non son dos Nosos. Pobriños. Non saben.

O certo é que, aceptando como premisa que todo o anterior sexa verdade, quen pode aseguralo por espazo de, digamos, 20 anos? Quen pode asegurar que publicar libros en papel sexa garantía de nada nun momento angular no que a industria editorial non fai máis que vomitar papel, un papel efémero que tampouco dura?

Son idiota por deitar aquí obra? Non sei cotizarme na parafernalia do mundo editorial galego? Ou simplemente o que escribimos nos blogs carece de interese ou de importancia per se, non crea ondas concéntricas cando cae, é unha caída marxinal, que non se rexistra no rexistro oficial de pedras literarias caídas? Quen nos le, realmente? Pero non só a min, a idiota que non sabe, senón a todos. Quen son? E por que nos len?

Por que nos consideran ou non nos consideran?

Ás veces nada cambia en nós e pasamos de ser considerados a desconsiderados, ou ao revés, de desconsiderados a considerados. Non cambiou nada en nós. Non fixemos nada nós. Acontece. Outras veces, somos nós quen nos esforzamos en ser vistos, quen intentamos por medios paraliterarios ser literarios: un discurso político, ideolóxico, unha forma de vestir, unha actitude, unha saída de ton… Iso calcétase cunha agulla do 2, finiño e preto, a unha obra literaria que, en puridade, só é unha morea de letras que conta ou insinúa algo.

Elixir deitar obra literaria por canles menos tóxicas que as habituais é tamén unha actitude paraliteraria en si. Intento evitar a inxenuidade de crer que internet non está tan manipulado e custodiado por grupos de poder como pode estalo o Mundo Real. Internet é parte do Mundo Real. O mundo hiperreal, se cadra. Pero en internet o literario búscase a vida. Búscase de novo a vida. É o camiño menos fácil. Vai de fociños, coma unha toupa a abrirse galerías na escuridade. Unha toupa fea, unha toupa de nariz estrelado, unha toupa inaudita, estraña e eficaz. Ninguén considera literario todo isto de antemán. Ten que gañarse a consideración. Os premios que nos dan porque saben ou intúen que somos nós, murchan dentro de nós coma unha gangrena. E non só dentro de nós. Tamén dentro do estado social que os avala.

Aquí non hai premios. Aquí non hai prestixio previo. Isto non é mercado editorial. Grupos editoriais, mafias, relacións coa prensa, intereses creados dende hai décadas. Isto é literatura en bólas. O que máis se me parece á proposta das editoriais independentes [como El gaviero, La Bella Varsovia, Positivas en Galiza e outras moitas].

Creo no literario, na forza do literario, como unha salvaxada. Unha salvaxada que salva. Unha animalada a rentes do humano. Creo no literario e por iso afiúzo nel. Afiúzo no que escribo máis que na xente con mentalidade mercantil que me prometerá que pode publicarmo, encaixarmo nalgures. Lonxe deste sistema ficticio que se nos cae a cachos. O mercado editorial quere parecerse ao financeiro: toma as mesmas metáforas. Véndete para posicionarte. Forma parte dos Grandes Grupos. Cotízate. Especula. Rebenta competidores. Fai Campaña pola túa obra. O obxectivo é Vender. O obxectivo é que che Recoñezan pola Rúa. O obxectivo é chegar a ser o Nome na Placa desa mesma Rúa. O obxectivo é che Lean por Misericordia.

Pois ben: simplemente me espanta ese horizonte.

Por que non somos nós quen desafiuzamos un Sistema que xa non pode vivir en nós por máis tempo?

A pregunta é urxente. A pregunta é inxenua.

Moitos corolarios, entre eles este: evidentemente, un autor non é abondo para calibrar a calidade da súa propia obra. Sempre a vai calibrar por riba. Non falo aquí de acabar con algo tan san como é a peneira editorial. Adoro os libros. Adoro os libros ben editados, cociñados con amor. Non falo de acabar coa figura do editor. Falo de abrirlles a gaiola mercantil na que teñen metida a cabeza por seguridade. Falo de que lean, de que editen, de que sigan a ser bortel… dende outras coordenadas.