texto Corcoesto

Este é o texto que entreguei para a fusión de voces en contra do desastre da mina de Corcoesto, fusión que formará un libro, un libro colectivo, un libro máis por unha navallada menos.

Cousas de poetas. Bueno. A cousa é de todos. Os poetas son os tipos e tipas insufribles cheos de complexos que intentan rescatar voces de non se sabe ónde, encerradas na terra, como os indios das películas que puñan a orella no chan. Un poeta pode aspirar, con sorte, a elaborar unha boa consigna publicitaria. Pero o que se intenta é trepanar un pouco o cranio polo lado no que temos insensibilizada a linguaxe de a cotío. Trepanar ou radioactivar. Ou algo así.

Non é cousa de poetas. É cousa de todos. Ás veces sentiremos incómodos nos poemas de circunstancias. Por moito que creamos na circunstancia que nos conduciu até o texto. O importante é ser quen de fabricar colectivamente un discurso persuasivo abondo para frear algo que non se quere [como neste caso un proxecto de megaminería bestial nun contorno paradisíaco], cuxa suposta recompensa non compensa, abortar un engado, unha trampa ao servizo de intereses que non son os de quen habitan esa terra que se di en propiedade.

En fin, o poema aló vai:

{{{{}}}}

Non atravesamos o presunto espazo
e chegamos nunha pinga de auga entre centellas
para Esto*.
Non para Esto*. Para Esto* non.

Burlámonos da extinción do Pérmico.
Escapamos por un pelo da outra
escondidos na placenta da fame
e abofé xuramos que non
non nos corcosimos á polpa das árbores
para Esto.
Non.

Aturamos até os corcoños o non darmos luz na primavera
iso de non bioiluminarnos como vermes ou caracois profundos.
Pero inspiramos. Conspiramos. Espiramos. Espirramos.
Qué é iso de que o aire se prohíba a dentadas cada pouco!

E Non. Esto isto Esto. E o Resto. Non para este Texto. Non.

Cheira a castañas amargas, non ulides? Bico a boca dos nenos, méteseme a lingua nos fillos dos vosos fillos e escarvo o cianuro baixo as culleres de prata, alá no intravenoso, en cromosimios que comunican a ceo aberto coa lúa, coas mesmas muxicas de auga nas que chegamos repregados, e no fondal do iris do século andan a amasar arsénico para facer pan e cheira a gas e cheira a améndoas e cheira a ouro imaxinario na moa da avoa. E

cicatrizádeme, pídenos. Pero non. Esto non.
Esto de estourar o cristal do cranio terrestre
algo que de verse dende o espazo
había ser para nada.
Non como este texto que nunca
nunca se vai ver dende espazo ningún.

Só a calva de árbores que deixou o seu empapelado.

Para iso. Para iso si. Para iso. Paraíso houbo abondo.
Pero non. Gong!

Corc!
Corc!
Sto!
Sto!
Estocadas. No estómago da fame. Unha loita fetal. Unha froita letal.
Non era Esto. Stop.

Estoupar para isto? Aleitar prata, minarnos entre cartilaxes ou células riquísimas, xogar coa mirada, coa lingua abisal da vida como un dardo nos pezóns, inflarnos o pulmón de choiva sidérea para isto? Non. Non era para Esto. Non.
Non puxemos corpo á terra para Esto, non.
Non nos metimos a padas no ceo da túa boca
dende logo
para Esto non.
Non.
Para
Esto.
Stop.
Non.
Esto.
Non.

Para.

4 de abril de 2013