xaneira

/ xaneira /

Escoita, vou levantarme desta mesa.
Vou levantarme desta mesa co seu viño
excitado de uvas
o seu sushi atrapado nun salto de peixe
o seu pan esfrangullado
miga
a
miga

Vou ir ao cuarto de baño que está tras de ti
mentres te esperas aquí untando pan
meu
a
migo
ou o que queira que fagas en tanto que eu
paso o pecho á porta
e non prendo a luz

Vou masturbarme ás apalpadas durante apenas uns intres.
A miña clara de ovo, índice e corazón, mentres fóra
te terminas os ovos [todos]
con cara de neno bo
miga a miga.
Claroscura de ovo
índice e
corazón detonado a 5000 frames por segundo

Vou saír coa raia do ollo mellor pintada.
A man sen lavar.
E ti, posto de xema lunática até as cellas,
vas mirarme coma se nada
momento no que meterei o meu índice
bursátil
e o meu corazón en xemas
no núcleo morno da túa boca, miña señor, claridade de ovo
líquido preseminal
plasma vido de nonseiqué nebulosa
cotra galáctica polo de pronto
xeo fendido da súa casca animal
corréndote pola comisura
e eu de ollos en branco
dentro da túa boca igual que un deses ovos chinos
centenarios enterrados no lodo

Os compañeiros da cea van seguir ao seu.
Coas súas anécdotas de traballo, pegándose tiros, voando cabezas
follando imaxinariamente con outros compañeiros aos que
lles serven máis viño chorreante coma unha res sacrificada.
Berrando moitísimo, uns dementes
a todas horas, en cada prato

Escoita, imos marchar de inmediato.
Cara á neve
que pón os seus ovos frescos na Terra
cun morbo delicado que pón a cen.

Imos marchar sen pagar.
Que paguen eles

Cara á neve eclosionando ao chou en plumas de curuxa
a engulirnos ovos enteiros como naquela
de Paul Newman.
A indomeñable
neve esfrangullada
miga
a
miga,
meu nonseiqué

Cara á neve a inzar de bestas
cachondas noutra lingua
glíglico
euskera
verbo dos arxinas
cerval coma o lobo
de Víctor López Seoane
que se enganaba de especie

Claroscuros de especie
que se neandertal, que se sapiens
a roubarmos o un ao outro un celme boreal
esquivo de lobas en celo
mordaz coma un lince incisivo e á xaneira.
A catropatas ollos amarelos de ámbar inflamable.
Lonxe das chamadas da tribo.
Lonxe das ondas de máis de dez metros.
Dos restaurantes xaponeses entre cerdeiras de artificio.
Da contaminación da luz e a merda nos despachos.
E de cervos que coa boca o viño volvían

Escura de ovo
índice e corazón

febreiro, 2014