relacións con persoas ás que non coñeces

Hai uns anos pedíronme un poema que falase dun bico.

Pedíamo un poeta malagueño ao que non coñezo [ aínda]: Julio César Jiménez. O libro era un deses, chamémoslles «crowdfundings líricos» que tanto se levaban [e se levan]: arredor dun tema dado polo compilador ou compiladora [aquí, o propio Jiménez], todos os colaboradores achegan algo. Neste caso en vez de cartos, a enerxía ou o desleixo postos nun poema.  O libro titularíase  «Antología del beso»; publicouse finalmente na editorial Mitad Doble, en 2009. Aquí hai máis información daquel proxecto, con poetas coñecidos: http://nuncaprendiasilbar.blogspot.com.es/2009/03/antologia-del-beso.html

Naquela altura comezaban a multiplicarse na miña vida as relacións con persoas ás que non coñecía. Esta frase que acabo de escribir sería impensable hai só 10 ou 15 anos.

Relacións con persoas ás que non coñecía.

Relacións con persoas ás que non coñeces fisicamente. Unha cousa de nobres intercambiándose cartas no XVIII. Unha cousa de amizades perigosas. De filósofos pasándose correos cheos de axiomas e estreptococos, de eruditos, de músicos felicitándose éxitos, de amantes trastornados. Unha cousa que antes tería desembocado inevitablemente no encontro físico [coas súas decepcións ou non, outro punto quente interesante]. Pero que hoxe non. Non sempre han desembocar no encontro físico. En moitas ocasións si, pero en moitas outras non. Somos conscientes de que mantemos algo-así-como-relacións con persoas que, a menos que irrompa algunha casualidade remota, xamais coñeceremos. Como é de esperar, na inmensa maioría trátase de relacións laborais, circunstanciais, nunca íntimas. Pero poden selo. O incrible é que PODEN SELO.

E o incrible é que me dá a sensación de que cada vez máis xente necesita que o sexan. Relacións Íntimas con Xente á que Non Coñeces [nin Queres Coñecer].

Iso é incrible para calquera criatura viva. Ten que selo. Por forza. Unha voadura no cranio.

Relacións baseadas en correos mutuos, likes en facebook ou twitter, comentarios pequenos, ínfimos. impresións que van máis aló dun «que frío vai» ou «canta xente» pero en sentenzas igual de curtas, chats, algún que outro wasap perdido. Cando andaba ás voltas co poema sobre o bico era 2008, aínda non existía whatsapp, coido que messenger andaba no apoxeo. Aínda a prehistoria das Relacións con Persoas ás que Non Coñecías.

Para o poema imaxinei un bico que non existise -ou que o fixese daquela maneira-: un bico virtual. Aínda a día de hoxe fascínanme, obsesiónanme ese tipo de relacións. Pasoume como a case todos: na miña vida persoal foron a máis, curiosamente crecendo en paralelo a unha introversión xa de serie. Cada vez máis e máis relacións con persoas ás que non coñecía. É moeda común. Persoas ás que non coñecemos, ás que non coñeceremos ou coñeceremos moi brevemente un día ou dous, pasounos a todos. Sabemos do que falo.

Son relacións en verdade? Que carallo son? Déixannos ás veces tan exhaustos e perplexos como as relacións do mundo real, as reais. Son reais?

Son reais. Chamámolas virtuais pero son tan reais como as do mundo tridimensional. É só que estas van de sintaxe, sobreviven como fórmulas sintácticas. Outras leis. Outro mundo de malentendidos e sobreentendidos. Outras expectativas, outras tolemias e outras imaxinacións. Ademais dun morbo considerable.

Volvamos ao poema do bico, o que me encargaron. Imaxinei, como dicía, un bico virtual. Un bico virtual entre dous adolescentes. Dous adolescentes que non se coñecen fisicamente, pero manteñen algún tipo de relación que se orienta a un romanticismo asexual oualgoasí. Sen tacto. Sen pel. Sen mucosas. Sen toses. Sen ruídos de tripa, gargalladas ou ese sub-reino animal dos olores. Co tempo, dende 2008 agrandouse toda esa nebulosa cibernética ligada ao sexo, chats eróticos, wasaps eróticos, sexo con webcams, skypes, trangalladas de móbil para estar hiperconectado a esas persoas ás que xamais [ou moi brevemente] coñeceremos. O contexto que eu escollín para o meu poema non se complicara aínda de tal maneira, consistía nada máis nun preludio do sexo, de todo iso que habería vir despois ou non: dúas persoas novas [ non necesariamente o combo heterosexual, senón seres sen xénero claro, sen sexo claro, de aí Ártemis no poema] cada unha ao seu lado dunha pantalla, coñecéndose [de tanto repetilo este verbo xa nin me ten sentido] doutra maneira. Cada un en cadansúa pantalla.

Pantalla.

Agora xa me encerello con isto. Pantalla. Palabra que se foi facendo monstruosa e presente e nin sabemos moi ben a qué vén, de ónde vén [o DRAE di que de etimoloxía catalá, relacionada con «ventalla», ventá]. As pantallas dos antroidos de Xinzo de Limia son máis ben pantasmas, convidan ao pánico do deus Pan: refírome a eses tocados fabulosos e con máscara que levan na cabeza en toda esa zona, con animais ou signos astronómicos. Como tótems. Vicente Risco vía nesas «pantallas» un apareamento entre as voces «pantasma» e «espantallo», idea que me parece moi chea de lóxica. Pero ninguén garante a lóxica en algo tan leviatán como é unha lingua común.

Esas relacións son pantallazos?

Relacións textuais?

Todos, para alguén, fomos pantalla algunha vez. Pantasmas e espantallos. Ou fiestras e deuses Pan. E seguimos sendo. Empantallados. Pantallazos.

O poema vai de seguido, no galego orixinal no que foi escrito [a antoloxía era en castelán]. Ficou orfo, non aparece en libro ningún, desboteino de Zoommm e de papel a punto de. En ningún deles me cadraba. E iso que ambos os dous libros abordan de fociños a nosa relación coas máquinas e cos textos. Quizais porque como idea si, mais como texto non me convence: gústame como empeza, gústame o vimbio que o artella, pero o título e o final nada de nada. Está aí, orfo e vivo, agardando por unha rehab.

| ilusionismo |

still kisses with saliva

 Fitter Happier, Radiohead

 

Prométense non bicarse xamais.

Xúranse amor non eterno.
Viven no bosque de Ártemis
entre ceros e uns.
Falan puntualmente ás 11.
Os xoves.

Conéctanse con certa urxencia.
Deixan, por exemplo, este verso á metade.
A melancolía do non verse
eslúe no vaso de morbo do non verse.
As súas réplicas son sempre enxeñosas.
Xamais importa que se ruboricen.
E aínda que hai silencios incómodos
estes semellan flotar na fantasmal posibilidade
duns puntos suspensivos

[…]

Quedan de verse
Pero nunca o fan

Un deles
-é que chovía-
aproxima os beizos á pantalla
Creo que acabo de bicarte- escribe

Latexou enerxía escura nun recuncho da galaxia.
Un celacanto devónico estremécese.
A vida suspéndese por riba deste verso.
Lesbia musga os seus ollos dalgunha cor.
Até a asexuada Ártemis sente algo nas súas frechas
similar a un aletexo.

Non foi un bico no sentido estrito da palabra

Si no sentido estrito da cibernética
e a ilusión

2008