base de datos: pregúntome

| base de datos: pregúntome |

[spirit of curiosity]

I

Como a todo o mundo tamén me intriga
se a nosa especie terá segunda temporada.
Sucesivas edicións. Unha famosa secuela.
Un to be continued/coming soon.
Bueno, e eu que sei se isto lle intriga a alguén.
Alguén haberá por aí, non?, preocupado

por un posible spin-off con outros actores principais
e unha escenografía parecida
nunca a mesma. A mesma xa non. Xa non.

Se cadra por iso tamén nos preguntamos
por aqueles dos que non soubemos máis.
Se foi un só malentendido.
Se un par ou ningún.

Hai un sixilo de paxaro que non marcha
mesmo cando non pensamos niso.

II

Por exemplo
pregúntome pola perna daquel mozo
que coñecín unha vez.
Quixen volver velo.
El non.

Faloume dun aparello ruso
fixado á súa tibia para alongarlle
o óso recén serrado
«Úsano as xaponesas» dixo
«para gañaren altura».
Unha tortura chinesa
de enxeñería rusa:
destinada a durar.

As súas pernas con varices, cicatrices
[dunes].
Do accidente.
Tan fermoso no seu non-ter-nin-idea
de selo para nada.
Habería morder a beixos a súa dor
escacharlle os ósos á súa ansia.
Partirlle o perfecto da boca
en acios.
Cun astrolabio.
Pregúntome que foi del
e métoo no mesmo saco neuronal
dos axolotl
os lobos grises
ou as [aquí unha planta en extinción].

Os destinados a non durar.

[«Cando saín do hospital tras meses» dixo
«sentín un paxaro cantar. Aínda o recordo»]

III

Intrígame canto intrigará a outros algunha vez.
A curiosidade é unha árbore viva que nos chupa coiro adentro
quizais regada con todo ese ADN de microbios
okupas en boa parte das nosas células
e que non é nós
senón qué.

Qué.

Qué vai pasar con Marte. Ou con África, qué.
Marte e África formando parte da mesma intriga.
África, así por xunto, de berce a sobrado da humanidade
en dez sesenta mil xeracións.
[nota: borrar estes versos pretensiosos
pero mirar antes o dato]
Marte, cos seus laranxas
postos a secar na nosa imaxinación
verde, azul. Tan terrícola
de paisano.

[Oh man! Wonder if he’ll ever know
He’s in the best selling show
Is there life on Mars?]

Fixádevos nos materiais cos que alucinamos:
nanotubos de carbono
fluídos non-newtonianos
o grafeno co seu aire aristócrata
o noso kevlar co que crernos
arañas
ou constelacións.

Estades rindo xa?
Porque moito me anda na cabeza o tema.
Algo que nos tomamos agora moi a peito:
ides crucificarnos por iso, está claro.
Con empatía, iso si, con agarimo. Non é?
Ou non, ou «o pasado á súa puta gabia!».
Se vivimos
picados de pasado, suturados a el.
Cicatrizando
como se pode.
Se é que se pode.

Se por aquí andamos co aborto aínda ás voltas
cos dereitos civís aínda retortos
mesmo -é inaudito- cos recónditos reis:
coma carrachas, por moita sacudida do
Leviatán, eles nada.
Aí seguen.
Duraron ben máis que os axolotl.
Máis que moitos dereitos civís.
Ou que o meu chamémoslle crac
cara ao das pernas rotas.

[Fotografaba astros. Abellas.
Podería darme á tolemia]

Como todo o mundo que algunha vez
estivo tolo por alguén
pregúntome
se nos tería ido ben
no Sistema Solar
que ten as súas cousas
sen dúbida.

Pregúntome se nesta época
así en abstracto
estanos a ir ben
polo Sistema Solar adiante.
A todos. En xeral.
Se se nos está indo das mans.
Cos nosos xornais resesos.
[lorem ipsum dolor sit amet...]
As nosas lagoas de memoria
hiperinformadas.
O noso non saber estar.

Fixados como aparellos Ilizarov
-abrazadeiras ao aire-
para elongar o óso desta Terra
e soldalo
sol
da
lo
ás nosas ganas dolorosas
de sobrecollernos,
densísimo calcio
de cosmos.
Veas como nanotubos
de carbono.
Ascensión.

Enxeñería
até a inxenuidade.
[Non, Esti:
até a xenial xenerosidade]

E, igual que vós
[e quéseieu quen seredes],
pregúntome.

Pregúntome.

E, preguntándome,
pregúntovos.

 2014

Versión en castelán aquí: http://estibaliz.wordpress.com/2014/03/06/995/