poema con ghatos

:: animalia felis catus ::

aínda que non queira, para H.

Non sei que tal lle iría á beleza
sen vós.

Dende logo á física cuántica
mal.

[Filo: Chordata]

No reino animal, a vosa autoestima é envexable:
credes Genghis Khan por aí a marcar territorios
e o noso corazón con pelos.

[Subfilo: Vertebrata]

De abrírense algunha vez
a caixa de Pandora e a de Schrödinger
irían cheas de michos:

gatas tricolores adoradas no Xapón
atigrados a cazar moscas invisibles
os belísimos rusos azuis, pousando para Akhmátova
e seguro habería un Monsieur Chat
amarelo coma un electrón
e un Gatipedro ante unha cunca
falando de mecánica de fluídos
e un Cheshire que aparece e desaparece:
así sonche a física subatómica
e a natureza do gato bravo.

[Orde: Carnivora]

Un intre para o meu favorito absoluto:
o siamés que tiven de nena
– máis ben tívome el a min:
quen é quen de posuír un gato?-.
Rabudo e sibarita
amoroso só para min.
Cicatrizándome a gatiñas.

[Clase: Mammalia]

Non sei que tal lle iría á beleza
sen vós.

Dende logo á literatura
peor.

[Familia: Felidae]

Xa me estades bufando
ben me soa o voso desdén.
Esas orellas adiante-atrás:
o logo do escepticismo.
Ronroneádeme o poema, anda,
felis felices ante a sapiens que dubida
e escribe con tinta teimosa teimosa…

[Especie: Felis silvestris]

As vosas pupilas: comportas
de universos siameses a este. Prrrrr!
Gatos en laboratorios, gatos exipcios
mortos de curiosidade
o Sphinx con tacto de papiro,
a Grumpy Cat anoxada coa galaxia,
-acaricíaos a contrapelo e vibrarás
de electromagnetismo-,
o Michiño aquel hipnotizado no colo
ante o meu irmán cun carboncillo,
o Korat divino de ollos kryptonita
despegado dun libro tailandés, Smud Khoi.

Sempre sexis. Eterna fotoxenia.
Sempre a nos reinventar en sete entregas.

Ghatos a varrer, ghatos clonándose
no espello. Lambonas pero elegantes
ecuacións por unha raspa de peixe.
Bigotes doutro planeta
ao axexo, esmendrellando
en bucles animados, á xaneira…

E que nome lle damos á gata, señor Eliot?
Gata Eliot?
Se ten tres nomes! Euquései!
Michos, michos, michos!!

Algo sabedes… Sempre sabedes!
E calades. Pestanexades.
Miaaaaaaaaaaouu!

A beleza é como como a física cuántica:
inefable, quark, escura…
e cun gato por entre as pernas.

Estíbaliz…Espinosa, 2015