un poema de Mohamed Ahmed Bennis

Hai dous anos o XVIIº Festival de Poesía de la Mediterrània púxome en bandexa non só a figura prismática de Ramón Llull –a quen estivo dedicado ese ano– senón tamén a poética de varias voces vencelladas por ese Mar común. Na illa portento de Mallorca. E baixo o chamado irresistible e o carisma de Biel Mesquida. Un dos encontros máis luminosos da miña vida [nun dos momentos vitais máis lúgubres].

Dende Tetuán –unha miraxe de pergamino que lembro dende o bus cara aos azuis glaciais de Chefchaouen, nunha viaxe de hai moitos anos– achegouse o poeta Mohamed Ahmed Bennis [Tetuán, 1970].

Adoito traducir sempre un par de poemas dxs compañeirxs cos que coincido nos Festivais. Como agasallo para eles e para min mesma, a ver como soan. Mohamed brindoume este poema en árabe e mallorquín para eu o traducir a galego e castelán.

Et voilà:

Mohamed Ahmed Bennis

 

 

 قليلاً إلى الخلف

محمد أحمد بنيس

،لآخر مرة
يبوح الدولاب
.قبل أن يملأ أوصالنا برطوبة حواسه

،لآخر مرة
يُرينا كيف ذبح
.كُلَّ أحاديثنا التي اختلسها لثلاثين عاما

لم ينتبه أحد يوما لذكرياته
،التي صانتها العائلةُ
،وتركتها تسرح من بيت إلى بيت
ولا لأبطال القصص
الذين آواهم طويلا
.مثل أبنائه

شاخ الدولاب
.وملأ العائلةَ بأحفادٍ آخرين

،ها هو يودع الجميعَ
وينزل متخفيا
.في هيئة أخشابٍ تحتضر

Un pouco atrás

Por última vez,
o armario confesou
antes de enchernos as entrañas coa humidade dos seus sentidos.

Por última vez
amósanos como degolou
todas as discusións que nos roubou durante trinta anos.

Ningún enfeitouse dos recordos
que a familia gardou
e deixou vagar dunha casa a outra,
nin dos heroes das historias
que acolleu, como se fosen
os seus fillos.

O armario avellentou
e deulle outros netos á familia.

Aquí despídese de todos
e desce con disimulo
en postura de madeira que agoniza.

Tradución a galego de Estíbaliz…Espinosa

Un poco atrás

Por última vez,
el armario confesó
antes de llenarnos las entrañas con la humedad de sus sentidos.

Por última vez
nos muestra cómo degolló
cada discusión robada durante treinta anos.

Nadie se engalanó con los recuerdos
que la familia guardó
y dejó vagar de una casa a otra,
ni de los héroes de las historias
que acogió, como si fuesen
hijos suyos.

El armario envejeció
y le dio otros nietos a la familia.

Aquí se despide de todos
y desciende con disimulo
en postura de madera que agoniza.

Traducción a castellano de Estíbaliz…Espinosa