base de datos: obsesións

BASE DE DATOS: OBSESIÓNS

Obsesióname o futuro.
Cantos escritores hai lendo isto
sen saber que algo lles influirei
ao seu pesar
con todo.
Obsesióname que el se atope ben.
Que as rochas do espazo se exhiban indiferentes
que non todo nelas sexa significativo
ese alivio cósmico
obsesióname.

Obsesióname escribir extraordinariamente
o que sei que podería escribir de puta pena.
Obsesióname que pasou con Lucy
a australopitheco
e as tres pegadas de Laetoli. Cara a onde. E. Por que.

Saír á rúa a me cruzar cun mozo
máis novo ca min que mirará nos meus ollos
e a eles, como un ácido, arrebolará a súa vida.

Obsesióname intimidalo
a intimidación da miña propia intimidade
a miña tímida intimidade
neste texto
no subtexto do desexo
masculino na miña feitura feminina.
A obsesión dos desexos.

Obsesióname non vivir en guerra
e que ninguén ameace con me voar as ideas.
Agradézoo pero
é sospeitosa tanta paz.
A palabra país non me obsesionaba malia que
todo na natureza indica que ha obsesionarme.
As árbores míranme interrogantes agardan nomes
que eu non sei darlles, eu non, senón Dorotea, a bisavoa

que xamais deixou de estar soa

na

súa

ca

ri

cola.
Imaxinábase a si mesma a miña bisavoa
como unha gran ammonites a miña bisavoa, seguramente
tampouco ela contaba con nome para iso.
Unha muller obsesionada coa súa propia natureza
furiosa de leira ferida.

Logo de dúas xeracións, velaquí que na pequena cidade obsesióname gañar unha miseria
e que non me obsesione gañar moitos máis cartos.
Debería arelar o poder e o diñeiro. Debería porque.
O prestixio. O Nobel.
No fondo
sempre me entristecen eses os meus certos
indicios de xenialidade.
Como todo o mundo sinto que ás veces abro os ollos
e un láser arrasa o mundo que coñezo.
A lucidez, fina como é coma un bisturí,
non cabería polo ollo da agulla con que a razón nos cose
a cada milimétrica punta de emoción.

Obsesiónanme -en certas posturas- a caverna de Platón,
a cana de Pascal, a almofada de Shonagon,
o selo do anel de Spinoza, o brazo perdido de Valle e as súas barbas
e as de Tolstoi e as de Whitman, similares en caos e alegría.
O maldito maletín negro de Benjamin
e a calidade das pedras nos petos da Woolf.
Tesla e Buckminster man a man, o raio mortal na nave espacial Terra.
Os dous nacidos no meu mes.
Eclipsados os dous no seu momento
para poder relambernos con gusto as súas feridas no noso.
O lugar de Taramancos, obsesióname
se existe un pulmón alí enterrado.
As erres arrastradas de Lispector e as de Cortázar, e que todo iso engurre
coma un papel nas mans dun monstro.
Ramón Llull, obsesióname.
A súa capacidade de darlle a todo, a todo, si.
Eu dáballe a todo e iso deveu nunha
maldición promiscua da que ansío librarme.
O polifacetismo. Non atopo insulto peor.
Só sei isto: escribir.
Sei facelo ben. Fágoo desde nena
en soidade e en penumbra
baixo a manta e a nogueira fágoo
sen pedirlle explicacións aos virus por seren eles
máis inmortais ca ti e ca min
e que este verso que estamos fendendo xuntos,
ti dese o teu lado
e eu deste o meu,
tan riquiños
os dous.
E se isto era un verso, como é que ninguén o lembra?

Nada de mendigar polos xornais unha columna de san simeón á que empolicarme.
Nada de pedir esmolas culturais, nin sorrir nas fotos sei.
Non levo ben os afagos, as críticas peor.
Obsesióname non saber como xestionar un éxito repentino.
Obsesióname que a isto lle chamemos poesía só porque
quixen cortar a frase aí: que hai de truco en todo iso?
Un ilusionismo barato
baratísimo
non che custa nada lerme nin odiarme.
Debería cobrarche.

Os autómatas obsesiónanme e todo
aquilo que nos recorda que somos reproducibles.
O clon do clon do clon
con esa palabra que é case unha onomatopea.
Quen tomaría en serio ao seu clon? E con todo
sería nós, disposto a nos doar o seu páncreas se fixese falla,
as súas dúas aurículas e os seus dous ventrículos:
moito mellor persoa que moitas persoas nativas.

Obsesióname -polas noites que non durmo –
a ciencia na literatura como
unha inxección de abismo no tórax
como unha -como unha-
ecuación onde a emoción despexa e gravita pelada
só os seus ósos baixo o infinito.
Trementes.
Algo tan parecido a ti.
Que me acusen de experimental, obsesióname.
Que non me acusen de experimental.
Serei eu, mestre? Serei eu?

Obsesióname a miña inseguridade
que certifica aos demais que nada fago a dereitas na súa presenza
cando a pantasma da perfección aparéceseme nas súas ausencias
clariño e diáfano como toda aparición a soas.
Obsesiónanme esas entrevistas cheas de parvadas deformadas
pola suposta necesidade da información.
Da necesidade á necidade nun par de séculos.
Que se di pronto.
Ninguén necesita que eu lle explique nada.
As entrevistas non poden suplantar unha obra.
Unha obra non pode suplantar a túa man.
A túa man non pode suplantarte.

Obsesióname o cruceiro ata Creta
que só desexo levar a cabo canda a miña nai
para que saia disto que agora chamamos España
e ollen os homes para ela.
Que eu me encamiñe ao palacio de Cnossos

e ela entreteña tomando o sol toda vestida
cunha cervexa moi cretense e moi fría
de palique cun nativo:
“Todos os cretenses menten. Se eu non o fose, señora,
diría que é vostede belísima”
e a miña nai sorría baixo o sol e a verdade.
Soñeino moito.
Da miña nai
tamén me obsesiona que saiba
que todo o meu traballo é un culto á súa persoa
á súa forza sobrenatural
sen axuda dos homes,
ou a pesar deles,
ao coláxeno natural da súa pel
aos seus arranxos chafalleiros en traxes de chaqueta
á súa beleza imposible cunha pensión como a súa.

Obsesióname a medicación de G. e é por iso
que me obsesionan o cerebro e as súas obsesións.
Un globo redondo que estala
se o premo cun dedo de melancolía.
Eses líquidos raquídeos.
Esa invasión de letargos.
Esa lingua que prende porque
algo na cabeza non anda ben.
Sostén un libro entre as mans e o libro treme.
Iso é o haloperidol.
Iso é ser clase baixa.
Non poder saír dunha frase
que non estaba destinada a nós.
Obsesióname que G. saiba, que saibas, meu irmán meu,
que na miña cabeza sempre tes dezanove
co teu diploma literario, as túas medallas deportivas
e a marca que deixaron no empapelado da nosa vida
sempre dezanove
telos, abrumadoramente.

Obsesióname tamén
-xa postos no núcleo-
o meu pai.
De nena obsesionábame
que non me coñecera a min.
Agora obsesióname
non ser eu quen o coñeza.
Sería un bo tipo?
Era tan novo como vellas as cinzas
dunha hornacha castelá que vin un día.
Alguén nunha estación díxome
que o meu pai escribira unha novela.
Non sei se me mentiu.
Obsesióname esa novela.
Saber se a tecleou
na olivetti lettera que aínda gardamos
con aquel papel carbón para as copias.
Como se titulaba.
De que ía.
Obsesióname saber que me parezo
a esa compulsión que hai tanto que non existe.
O meu nariz é o seu: aos quince
obsesionábame operarmo
porque cría -cría-
que era o único terrible da miña alma.
O meu feo nariz de muller foi unha vez
o seu fermoso nariz de home.
Agora non quero perdelo
e acaríñoo a miúdo.
O seu óso prominente
é os seus ósos afundidos na historia.
Non quero perdelos, iso
iso obsesióname.

Obsesióname a obsesión dun neanderthal.
Se algo intuíu sobre o tempo que lle quedaba.
Se acertou a adiviñar que especie torpe faríalle enfociñar.

Obsesióname o cosmos e a súa falta de obsesións.
Debería manifestar algunha histeria, algunha neura.
Un berro no baleiro de cando en vez.
Faríanos sentir moito mellor.
O único obsesivo é
o aire de non ir deixarnos nunca
que teñen as estrelas
a súa cómica duplicidade
o seu talento pouco recoñecido.

Obsesióname pensar que algún día
despecharemos todo iso
e rematará a maxia.

Obsesióname o principio dun poema
como me obsesiona o seu final.
Como me obsesiona o seu final.

Como me obsesiona non repetirme. E como me obsesiona
o palpebrexo dos libros, do papel

da propia terra cando se abre
cando se cerra.
E papoute.

2008