o transvisible

O Consello da Cultura Galega, xunta a Fundación Rosalía de Castro, púxose en contacto cunhas cantas persoas do sexo feminino e, como era de esperar, deunos un consello. Un consello cultural. Un consello galego. Dentro dos actos arredor do congreso «Rosalía de Castro no século XXI», os centocincuenta anos de Cantares Gallegos, o día da poesía, o día da primavera e tumba e dálle, por que non escolledes uns versos do libro e escribides un diálogo con eles?

Os versos non haberían elixirse ao chou -polo menos, no meu caso non foi así- senón que xa chos aconsellaban a priori dende o Consello.

Ben, como petición pareceume inofensiva e coido que a calquera lle alimenta o ego verse holograficamente dialogando con Rosalía de Castro. Aceptei. É como se che brindasen un tempiño para visitar un familiar ingresado que xa non te coñece, pero que ti coñeces ben polo crucial que foi e segue a ser para ti, para os teus. Ten ese punto descorazonador. E desafiante tamén [leva implícito: serei quen? estarei á altura? lograrei unha conversa verosímil? quedará en definitiva unha conversa frankenstein -pois eramos varias as convidadas- verosímil e xeitosa?].

As nove convidadas en total -soúbeno cando cheguei alí o xoves 21- eran Luz,  María Xosé, Lupe, Xía, Ana, Yolanda, Lorena, Olalla e eu. Así saíu unha Rosalía-monstro, fragmento a fragmento, hidra máis que híbrida, con nove cabezas coma nove soles, aidiós. Foi un acto coido que bastante emotivo, ben organizado e ben levado -por Comba Campoy-. Unha idea de sampleo vertebrábao. Algo como un crowdfunding de textos e estilos.

Parte prescindible que non achega moito:[ Como sempre que me piden algo quero facelo perfecto, tardo moitísimo en me poñer, até o punto de que parece todo o contrario: que son unha descoidada, unha preguiceira, unha das-do-último-momento-por-lacazana. Son deses? Son dos do último momento? Dos que lle temen á inspiración porque non adoita chegar como o morno alento dun muso senón como unha tromba primaveral de águas de março? Eu si. Son das do último momento. A última en entregar traballos, exames, a que se pasa o prazo porque recaba estímulos até apurar o tempo e relé e corrixe cando as pestanas xa faíscan. Desa raza de pesadas desleixadas cun nivel de autoesixencia que xa causou estragos psiquiátricos na familia cercana. Unha merda antiprofesional, vaia.]

O caso é que o bendito poema dialóxico foi completado -logo de moito esfiaño e moita nota -tras inxerir medio litro de cafeína a noite anterior ao acto. Non tomar cafeína xamais faiche especialmente sensible, así que pasei a noite como unha curuxa. Curuxas e mouchos son dos meus paxaros preferidos, non só porAtenea/Minerva, a sabedoría e todo iso, tamén por emerxeren nun voo do conxuro da Queimada ou atravesar en fite algunhas páxinas de Rosalía. Os ollos do moucho e o rostro da curuxa. A curuxa ten rostro, non peteiro nin fociño. Rostro.

Moito nos sabe, a curuxa.

O anaco rosalián que me asignaron dende a organização:

¡Gachi!, ¡gachi!
¡Qué dencho de gato!
¡Cómo se farta
no prebe do prato!

¡Inda reventes,
larpeiro rabudo!
¡Que inda na gorxa
che aperten un nudo!

Pertence ao poema 31 de Cantares Gallegos na edición de Akal.

De seguido inclúo o meu poema sampleo-retello. Recheo de fragmentos do Agasallo de Sombras de Roberto Vidal Bolaño, que houben ler estes días por outras razóns, e que intentan rescatar a esa Rosalía-actriz-romántica que quixo ser na súa mocidade. Lupe Gómez, na súa fabulosa intervención, falaba dunha Rosalía pequena, cercana, destinataria posible das súas cartas. Coido que a Rosalía vintaneira actriz romántica tamén a achega a moitos de nós.

Forcei a Rosalía -pobre muller, sen poder mandarnos a tomar vento a todos, obrigada a sorrir comprensivamente ad eternum dende o seu retrato, o único- a presentarse dende o transvisible, ese punto entre o invisible e o visible, como unha aparición. Unha Rosalía que non é o que esperamos ou o que nos gustaría que fose. Que se cadra non pode subsistir se non é suxeita á nosa interpretación. Transvisible é un concepto do escritor e filósofo Serge Venturini. Trapalleira como son, primeiro titulei con esa palabra que eu cría inventada e logo, googleando, vin que xa existía o termo -raro sería que non-. Aquí significa tamén o trans, o que se modifica, o que se fai visible por mor da transformación. E polas citas interpoladas, o sampleo, o agasallo de retallos… euquései.  Lean se tiveron a paciencia de chegar ata aquí, ou móllense, que está a primavera como para tomar pan e mollar no prebe.

| o transvisible |

Por un casual, despois de exercer de filla exemplar, de muller sofrida, e de nai perfecta, quédache tempo para exercer de poeta?

Aurelio Aguirre a Rosalía de Castro en Agasallo de Sombras, Roberto Vidal Bolaño

Muller que sabes: anoxas.

Abra que sempre se abra.
E abren, ábrense paso os pensamentos
coa súa mutación celular de especie invasora
asombrosa
asomb
rosa.

::Rosalía, move ese mostacho teu para que saibamos que es ti
pestanexa tres veces se queres que che deixen en paz
podes cravarnos nas pupilas a túa bota azul,
caballera miña señor,
podes o que unha vez tiven enriba daquel penedo. Non.
Non che temos medo.

Pero vaia::

Algunhas fixemos máis cousas que escribir poemas. Amamos, aborrecemos,
sufrimos, tivemos fillos, pasamos fame…!

E se vives afastada do trato coa xente, faste a interesante!
A tola!

Escribir como parte dun proceso ou aquel de sociofobia.
Escribir como voz que retella
retalla, agasalla sombras e mira ti:
pídenme un frankenstein de textos
así que sacho un cerebro que se me abre nun fungo nuclear bio-lento
metido a presión no cranio do verso
Planck!
parte dun multiverso.

::Rosabolaño. Vidalía. Que cousas tes!
Polícrates, que tes?
Iso de ver ala de moucho na curuxa que ri, Atenea.
Que le que le que lía. Rosaliz, que carallo tes?::

Pola túa matriz de sete quilos na que se tronza un cancro
transmitido de prostitución en prostitución
polos teus fillos de holograma moitas cousas lles dixera
moitas cousas lles contara
follas vivas que ao pasaren cortan no dedo co canto
o canto das follas cantaren pola grasia
pola fouce que fauce ou salta dun golpe, dun soio,
parimos realidade túa que conforme pasan tempo e tinta aumenta.
Rebenta.

Que escolla entre ser quen el quere que sexa ou ser eu mesma!

::Qué dencho de ghato
o de Schrödinger, digo
que come e non come
un home é un home
e un ghato é un bicho
e dona dona dona
don de Rosalía e lía e lía
unha rosa éche unha rosa
éche unha lea. Lía con ela.
La femme. La femme fractale.
Transuránica a capricho.
Move o mostacho, muller,
no prebe do prato
que che han fartar pronto::

Só fala para se escoitar a si mesma!
Quéreo saber todo e non sabe nada!
Onde está o seu talento?

Non che teño medo, gachi gachi.
Que se oíra e nos falara
Crac Gong Crac Policrá.
Muller que sabes: moito me sabes
Home, qué tes: home que dádeme un.
Humus de abismo
nun imbécil mundo.

Estou que rebento.
Estou que.
Trans que.
Sei que.

Abrídeme os pensamentos
para eu saber se aínda
cantar vivo a folla viva,

Curuxas.

2013
Nota: todas as citas en cursiva pertencen a distintos personaxes –principalmente Rosalía de Castro- da obra Agasallo de Sombras, de Roberto Vidal Bolaño