da antimateria á materia

Para Guillermo Espinosa, sempre

da antimateria á materia

Se os soños nocturnos teñen unha función semellante aos diúrnos,
daquela serven en parte para preparar aos humanos para calquera posibilidade

L. Wittgenstein

Sempre que soño con ela, a miña amiga S.
pregúntame se saía guapa no soño.

No desta noite saías ti.
E debo dicir que estabas radiante:
o xersei azul mariño
por riba do corazón máis grande
cun microchip de tristeza.
E as botas de montaña.

A túa humildade de a cotío
a coxeira interestelar entre
a túa cabeza chea de Becketts e Welles
sobre un fémur roto que nunca che doía.
Cores ao pastel marca Rembrandt
nunha caixa de madeira
tan ás escuras como neuronas humanas.
Así a túa depresión: un cornizó no xiz ancestral
que só se dá no xenio
mesmo no que non se atreve a darse.

Déchesmo todo.

Sorrías. E sorríasme a min.

Un sorriso cómplice.
«Eh, Esti, non quero que me lembres alí.
Xa sabes onde. Onde non podía
verte.»
Apareciches como un meteoro
desas noites de observación
no monte.
Con cara de ter durmido ben
dicíndome ola coa man…

Grazas, subconsciente
hipófise, euqueseioqué
por terche traído sen pensalo á vida.

Grazas, materia gris ou materia escura
por terche devolto da antimateria
ao soño

[esa materia con que nos tecemos ao mundo]

Porque claro que fun abrazarte.
A fase REM trataba doutra cousa
pero cativáchela ti.

Esquecín de que raio ía e fun abrazarte.
E estabas vivo e quente
coma o núcleo dunha célula.
Xa nunca máis malentendido,
nin sequera malogrado.
Só perplexo e cheo de soños
na túa cabeza algo desproporcionada
radiada cos complexos
típicos do noso adn.
Seres introvertidos de libro
[pero ti pasaches por desquiciado
na idade media da neurociencia].

[aquí vai unha frase da que non son quen]
[a miña rabia vai sen narcolépticos]

Algunha vez teremos a mesma idade.
Que ha rimar logo con irmán?

[aquí está o teu corazón xigante a me bombear:
Segue, María, segue lendo]

E aprendéchesme de novo a ler.

Séguese aprendendo a ler
e a desler
toda a vida.

Desaprendéchesmo.

E máis aló da despedida
abrázoche co abrazo que non foi.

[No soño non sei se saímos guapos.

Pero mira como será que
che sigo a falar máis aló da súa lóxica.

O soño acabou hai horas.

Cariño. Algo fixemos ben.]

Estíbaliz…Espinosa, xuño 2015