Difracción, de Diane Ackerman

Diane Ackerman é un personaxe interesante. Poeta, ensaísta e naturalista, ademais de Una historia natural de los sentidos ou Una historial natural del amor [de certo éxito editorial] escribiu Os Planetas: unha Pastoral Cósmica [serie de poemas de temática astronómica] que, que eu saiba, non se traduciu aínda nin a castelán nin a galego.

Quedoume gravada unha anécdota de Una historia natural de los sentidos: contaba que unha vez compartira unha mazá cun amigo, e sentiu -cando el mordeu exactamente na mordida dela na froita-que aquilo era unha especie de beixo «diferido». Que sensibilidade observadora a súa.

Traducín hai tempo un dos poemas da Pastoral Cósmica a galego, para o recital escrita no ceo, no Planetario da Coruña. Finalmente, dado que eran moitos textos, quitei o de Ackerman. Tamén porque é un texto cheo de metáforas de alto calibre, denso en conceptos, que creo que funciona mellor nunha lectura persoal e non compartida como foi aquela.

Comparto hoxe a lectura en silencio daquela tradución. Ackerman, como dixen personaxe interesante pero tamén non menos peculiar, merece unha consideración como poeta cósmica. Con-siderar significa ter entre estrelas, canda elas. Difracción vai dedicado a Carl Sagan, de quen foi amiga.

Difracción [para Carl]

Tradución a galego de Estíbaliz…Espinosa

Cando Carl dime que é a dispersión de Rayleigh
a que fai que a luz azul, nesgando a poalla

molecular, minore o paso a través da xelea lixeira, donda,
e as montañas ao lonxe se bronceen, ou o trigo

arda nun rosa tostado ao sol das 8:00, cómo envexo
o tacto da súa luz na brida magnética da Terra.

Metida até o pescozo no cósmico e sen alento, fíreme
a prodixiosa repercusión de todo iso: o simple

todismo do todo, conspirando
co todismo de todo o demais.

O segundo par de pantalóns do meu traxe xenético
non sostivo por ques nin a ondes, nin misericordiosa unidade

nin unha federación entre a dafnia da auga e as Nubes de Magallanes.
A Matemática é unha lingua que non falo.

Non sei desvelar o cute de arroz do sol, nin francamente
sondar o tic tac de reloxo de Vela-X, rastrexar cometas

ás carreiras en hipérbola, parábola ou elipse.
Son xorda coma unha tapia á música de cámara das nubes

Cando Carl dime que é a dispersión de Rayleigh
a que azulea o ceo ou desentraña o tempo

que moe arco iris, envexo o seu agarre firme
a un mundo que non penso como pensa un pensador

senón como unha luz cativada por cada obxecto:
unha consciencia que adora entre formas de alien.

Eu só sei que nun solpor rural, co trigo
a resplandecer como ámbar gris e un sol de chicoria

regateando co ceo negro, por un intre
todas as tristezas* do mundo dispersáronse;

o meu tórax abriuse coma un compás e,
na súa amplitude, sentínme plena.

*Xogo de palabras con blue= azul [a dispersión de Rayleigh é o fenómeno atmosférico polo que chega a nós azul a luz do ceo, como se conta no poema] e blues= tristeza