2 poemas de Tiago Alves Costa

Hai un ano por estas datas atopábame no festival das Raias Poéticas, en Vila Nova de Famalicão, compartindo escenario con Aurelino Costa, Tiago Alves ou Samuel Pimenta, entre moitos outros e outras, baixo a coordinación do Luís Serguilha.

Tiago, un poeta nado na propia Vila Nova e residente na actualidade na Coruña, onde o coñecín, leu estes dous textos de longo alento e un desacougante ton entre melancólico e humorístico, listo para reflexionar até o fondo das emocións humanas.

Meses despois daquel encontro nun soleado norte de Portugal os dous voltamos sobre estes poemas, para traducilos, si, pero xa cun significado distinto. Os dous perdéramos persoas queridas entrementres. Iso cambia o xeito de ler e, por tanto, o xeito de sentir.

Traducín ambos os dous poemas a castelán, malia que para unha lectorx galegx abonde coa lingua común e orixinal…

Silbar con los dedos

Lo que nos hacía falta
era una salva de palmas al final de cada sueño…
y silbar con los dedos
silbar con los dedos como hacían antiguamente los locos
desde la ventanilla de los vagones.
Pero ahora los vagones sólo abren las ventanillas a la mitad
con miedo de que entre todo el paisaje
tren adentro
y accione de repente la palanca de emergencia…
y los locos…los locos prefieren quedarse en tierra
imaginando objetivamente otros locos aún más locos
meando a los lados de los vagones
y riéndose de la dimensión de la tierra

y gritando:

Cucurrucucú, pajaritos al nido!

Pobres locos…

Lo que necesitábamos era irnos a vivir a un viernes
conseguir por allí un empleo, un amor y una enfermedad crónica
y dejar la plenitud crecer,
dejar la plenitud crecer como las palabras revolucionarias
crecen a las puertas de los supermercados
como las plazas crecen de gente
como la humanidad va creciendo entre los pájaros
y la felicidad va creciendo en los bancos de jardín y en los viejos…
en los viejos
En los anuncios de periódico dicen que se precisa Experiencia…
¿y cuando la muerte llame a la puerta de la vida?
Cuando la muerte llame a la puerta de la vida
y seamos los únicos en casa para atender
y la muerte toque…
toque varias veces
¡no abro la puerta a desconocidos!
Y la muerte diga:
vengo sólo para reparar el techo de la sala
y llevarme toda la inocencia…
sin cobrar nada.

Los viejos saben…
Los viejos saben que necesitábamos una medalla al pecho por estar aún vivos
y un buen sitio para llorar
Sí que necesitábamos un buen sitio para llorar
un sitio con mucha gente
amplio, colorido y humano
como un centro comercial un sábado a la noche
para llorar todos juntos… ¡todos juntos!
Y que con más cabeza…los viejos saben que con más cabeza
instalábamos una caja negra en nuestro interior
para más tarde saber que por aquí
siempre tuvimos un buen ritmo cardíaco
que no le debemos nada a nadie,
que fuimos puntuales y frágiles
jóvenes y viejos, egoístas y obedientes
instintivos y previsibles…capaces de aniquilar nuestro otro Yo de vergüenza
cállate, hombre, y duerme…
y que nos adormecemos
que nos adormecemos en un sueño demasiado fácil

demasiado fácil

Digámoslo de una vez por todas:
lo que nosotros necesitábamos
era llenar la maleta de la infancia con el cordón umbilical
las zapatillas
el secador de pelo
y el billete de lotería
mirar de noche una última vez por el espejo
e inmigrar…
sí, inmigrar lo más lejos posible hacia adentro de nosotros
desamparados e inexpertos
en busca de un nuevo mundo
un indescifrable idioma del tiempo
una vieja estrella que no existió nunca

y una Madre
una Madre que nos hiciese la cama vacía
de memoria

Sí, era eso lo que necesitábamos
emigrar
emigar lo más lejos posible
hacia adentro de nosotros

Así cuando ya lo supiésemos todo y tuviésemos la certeza de dónde estábamos realmente, vacíos y perdidos…
buscaríamos el último paraje en el mapa de nuestro interior,
buscaríamos el final de tarde más imperfecto
y al llegar al horizonte incierto de las cosas
absolutos e incompletos, que acabase nuestro día

un coche de tres puertas
un perro llamado Bernardo
la factura de la luz
y un enemigo…

[un enemigo
un fiel enemigo para ver pasar los coches…
y matarnos…
matarnos de envidia y amistad
las largas tardes de domingo

Sí, era eso lo que necesitábamos…
una salva de palmas al final de cada sueño

Assobiar com os dedos

Do que nós precisávamos
era de uma salva de palmas no final de cada sonho…
e de assobiar com os dedos,
de assobiar com os dedos como faziam antigamente os tolos
da janela dos comboios.
Mas agora os comboios só abrem as janelas pela metade
com medo que entre toda a paisagem
pela a carruagem a adentro
e accione subitamente o mecanismo de emergência…
e os tolos…os tolos preferem ficar em terra
a imaginar objectivamente outros tolos ainda mais tolos
a mijarem nos flancos dos comboios
e a rirem-se da dimensão da terra…

e a gritarem:

Reu catra péu passarinhos ao ninho!

Pobre tolos…

Do que nós precisávamos era de ir morar para uma Sexta-feira
arranjar por lá um emprego, um amor e uma doença crónica…
e deixar a plenitude crescer,
deixar a plenitude crescer como as palavras revolucionárias
crescem nas portas dos supermercados
como as praças crescem de gente
como a humanidade vai crescendo entre os pássaros
e a felicidade vai crescendo nos bancos de jardim e nos velhos…
[nos velhos
Nos anúncios dos jornais dizem que é preciso Experiência…
e quando a morte vier bater à porta da vida?
Quando a morte vier bater à porta da vida
e formos os únicosem casa para atender
e a morte toque…
toque várias vezes
não abro a porta a desconhecidos!
E a morte disser:
venho só para reparar o tecto da sala
e levar toda a inocência…
sem cobrar nada.

Os velhos sabem…
Os velhos sabem que precisávamos de uma medalha ao peito por ainda estarmos vivos
e um bom sitio para chorar
Sim que precisávamos de um bom sítio para chorar
um sitio com muita gente,
amplo, colorido e humano
como um centro comercial a um sábado à noite
para chorarmos todos juntos….todos juntos!
E que com mais cabeça…os velhos sabem que com mais cabeça
instalávamos uma caixa negra no nosso interior
para mais tarde saberem que por cá
sempre tivemos um bom ritmo cardíaco
que não devemos nada ninguém,
que fomos pontuais e frágeis
velhos e novos, egoístas e obedientes
instintivos e previsíveis…capazes de aniquilar o nosso outro Eu de vergonha
cala-te homem, e dorme…
e que adormecemos
que adormecemos num sono demasiado fácil

demasiado fácil

Digamos de uma vez por todas:
do que nós precisávamos
era de encher a mala de criança com o cordão umbilical
as sapatilhas
o secador de cabelo
eo bilhete da loteria
olhar a noite uma última vez pelo espelho
[e imigrar….
sim… imigrar o mais longe possível para dentro de nós
desamparados e inexperientes
em busca de um novo mundo
um indecifrável idioma do tempo
uma velha estrela que nunca existiu

e uma Mãe,
uma Mãe que nos fizesse a cama vazia
de memória

Sim, era disso que precisávamos
de emigrar
de emigrar o mais longe possível
para dentro de nós

Assim quando já soubéssemos tudo e tivéssemos a certeza onde realmente estávamos,
[vazios e perdidos…
procurávamos a última paragem no mapa do nosso interior,
buscávamos o final de tarde mais imperfeito
e ao chegar ao horizonte incerto das coisas
absolutos e incompletos, finalizarmos o nosso dia

um carro de três portas
um cão chamado Bernardo
a factura da luz,
e um inimigo…
[um inimigo
um fiel inimigo para vermos passar os carros …
e matarmo-nos…
matarmo-nos de inveja e amizade
nas longas tardes de Domingo

Sim, era disso que precisávamos…
de uma salva de palmas no final de cada sonho

miranda-6

De que servem os barcos parados no cais?
Há barcos parados no cais
parados
levam dias parados
amarrados ao silêncio

quietos
mudos

de que servem os barcos parados no cais
para afagar o vento ou para enfeitarem?
sim, para enfeitarem o mar
[tão feio o mar…
ou navegarem a terra dos sonhos
parados
amarrados ao silêncio

no cais

Dizem que há tempestade nos homens, dizem
[e a terra tão serena…
ou talvez haja tempestade no mar, talvez
ou simplesmente lhes apeteça
sim, estar parados
amarrados
quietos
os barcos
sim, lhes apeteça
ou não lhes deixem…
não lhes deixem?
e os timoneiros
que é feito dos timoneiros da tempestade?
já não há timoneiros
dizem os velhos,
morreram
de fome
em terra

morreram
os timoneiros
dizem os velhos,
morreram de fome

em terra

de que servem os barcos

parados no cais?
de que servem?
barcos parados
amarrados ao silêncio

quietos
mudos

melhor soltá-los
e deixá-los à deriva

[no cais

¿De qué sirven los barcos varados en puerto?

Hai barcos varados en puerto
varados
llevan días varados
amarrados al silencio

quietos
mudos

¿de qué sirven los barcos varados en puerto
para halagar al viento o de adorno?
sí, para adornar el mar
[tan feo el mar…
o navegar a la tierra de los sueños
varados
amarrados al silencio

en el puerto

Dicen que hay tempestad en los hombres, dicen
[y la tierra tan serena…
o tal vez haya tempestad en el mar, tal vez
o simplemente les apetezca
sí, estar varados
amarrados
quietos
los barcos
sí, les apetezca
o no les dejen…
¿no les dejen?
y los timoneles
¿qué se ha hecho de los timoneles de la tempestad?
ya no hay timoneles
dicen los viejos,
se murieron
de hambre

en tierra

se murieron
los timoneles
dicen los viejos,
se murieron de hambre

en tierra

¿de qué sirven los barcos
varados en puerto?
¿de qué sirven?

barcos varados
amarrados la silencio

quietos
mudos

mejor soltarlos
y dejarlos a la deriva

en el puerto

Tiago Alves Costa

Tradución [portugués a castelán]: Estíbaliz Espinosa

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto: